Θα ‘θελα να ήταν όλα αλλιώς

Και έψαξα να φύγω. Ναι, να φύγω. Να πάω σ’ ένα μέρος όπου ο ουρανός και η γη θα είναι ένα. Να αγοράσω λίγη γη, μ’ ένα σπίτι μες στη μέση. Να βάλω κάνα δύο κοτούλες και ένα μικρό μπαξέ. Να βρω και ένα χώρο, να ανοίξω καφενέ. Να είναι από εκείνα τα χωριά, που θα βλέπω όλα τα παιδιά να είναι μια παρέα.

Να ξυπνάω το πρωί, να ψήνω το ψωμί και να πετυχαίνω το καϊμάκι στον καφέ. Οξυγόνο να ανασαίνω και με όλους τους συγχωριανούς να είμαστε ένα. Μια ομάδα, μια γροθιά. Και αν υπάρχει και μια “καρακάξα” στη γειτονιά, θα την κάνω χάζι. Θα ‘ναι η διαφορετική πινελιά, πάνω σ’ αυτόν τον καμβά που χρόνια ονειρεύομαι.

 

Κάθε Κυριακή να με ξυπνάει η πρώτη καμπάνα της εκκλησιάς. Και είναι η κατάλληλη εποχή, να αποδράσω από την πόλη. Μα η τσέπη μου δε βαστάει τέτοιο άνοιγμα. Όλα όσα είχα και δεν είχα, τα επένδυσα για τη ζωή που έχω τώρα. Απίστευτο να έχω τα πάντα από υλικά αγαθά, μα η δυστυχία να με κυριεύει. Μια τηλεόραση στο χωριό θα μου ‘φτανε. Εδώ έχω μία, σε κάθε δωμάτιο. Οι δε υπόλοιπες ηλεκτρικές συσκευές, γεμάτοι οι πάγκοι και τα ράφια. Δε μιλάω για τα ηλεκτρονικά παιχνίδια! Και εκεί έφυγαν πολλά. Ανακαίνιση των δωματίων. Των επίπλων. Αγορά αυτοκινήτου. Μηχανής. Κουμπαράς για διακοπές. Λογαριασμοί φουσκωμένοι. Μειωμένη δουλειά. Δάνεια τρέχουν. Απαιτήσεις οικογενειακές άπειρες. Στην πόλη, τα εξωσχολικά τρέχουν. Σε αντίθεση, στα χωριά, τα παιδιά τρέχουν σε αλάνες και γειτονιές. Στα γήπεδα ίσως, μόνο εκεί οι πιτσιρικάδες έχουν την ίδια ένταση.

 

Και παρ’ ότι δε μας λείπει κάτι, μας λείπουν τα πάντα! Μας λείπει η ανεμελιά. Η ελευθερία μας. Η ηρεμία μας. Ο λιγότερος ανταγωνισμός. Η επαφή με τον άνθρωπο. Μια παρτίδα τάβλι. Μια βοήθεια στον γείτονα απέναντι. Ένας οικισμός φιλικός. Μια αυλή δίχως κλειδαριές. Θα έδινα όλα όσα έχω τώρα, που είναι, πιστέψτε με, ανούσια και θα έφευγα με την αγαπημένη μου οικογένεια, για μια νέα αρχή σε έναν κόσμο που θα είναι χωμένος μες στη φύση. Εκεί που όλα θα μαρτυρούν πως γι’ αυτό το λόγο γεννηθήκαμε. Να έχουμε χρόνο για τους ανθρώπους μας. Να αυξανόμαστε μεν, μα να είμαστε παρόντες δε. Δίπλα τους. Δίχως τους τρελούς ρυθμούς που κανείς δε μας επέβαλε μα δυστυχώς εμείς τους υιοθετήσαμε.

 

Θα ‘θελα τώρα δα να φύγω σ’ ένα μέρος που η ζωή μου θα είναι πιο ουσιαστική. Πιο ανθρώπινη.