Ήσουν άνοιξη, έγινες φθινόπωρο

Ήσουν άνοιξη, έγινες φθινόπωρο.

Με των φύλλων τα καφετιά, του ουρανού τα γκρίζα.

Ο αέρας, διέλυσε την εικόνα της μορφής σου, βίαια και άκομψα. 

Όλα πια, ένα μακρινό παρελθόν. Οι επιθυμίες μου, καταγής.

Ένα, με το νωπό χώμα. Σαν τα φύλλα του γερασμένου δέντρου. 

Σαν να μη σήμαιναν τίποτα, εκείνες.

Αφημένες επιθυμίες, βουβές, χωρίς αντίκρυσμα.

Σε μια μοίρα προδιαγεγραμμένη.

Να γίνουν κι αυτές, χώμα, ανάμνηση και λήθη.

Μαζί με μένα.

Εύη Μαυρογιάννη