Ήρθε η ώρα του εγωισμού, μάγκα μου. Ή της χιλιοτσακισμένης περηφάνιας. Ή της παραμελημένης αξιοπρέπειας. Ή όπως θέλεις πες το και δε με απασχολεί καθόλου το πώς θα το βαφτίσεις.
Γιατί εγώ, ό,τι έδωσα το έδωσα με την ψυχή μου ολάκερη και απογυμνωμένη, έτσι όπως πρέπει να γίνεται δηλαδή. Γιατί εγώ ό,τι έκανα το έκανα απόλυτα συνειδητά και δε μετανιώνω στιγμή γι’ αυτό. Γιατί εγώ όταν αγαπώ, ξέρω πώς αγαπώ και δεν παίζω κρυφτό με τον εαυτό μου. Όταν εγώ αγαπώ το φωνάζω με λέξεις, το διεκδικώ με πράξεις, το δείχνω με όποιον τρόπο μπορώ.
Πώς αλλιώς δηλαδή; Αφού η αγάπη είναι συναίσθημα. Το ανώτερο όλων. Και ως τέτοιο πρέπει να εκφράζεται ποικιλοτρόπως, γενναιόδωρα και μεγαλειωδώς. Αυτά της πρέπουν. Το λιγότερο την ευτελίζει.
Η αγάπη λοιπόν, όπως σου ‘λεγα μάγκα μου, είναι συναίσθημα. Γεννιέται στα σωθικά σου κι έχει προορισμό της να δοθεί σαν θείο δώρο, να διοχετευτεί στον άλλον και να γίνει χάδι αγγέλου στην ψυχή του. Ειδάλλως, σε στραγγαλίζει εκ των έσω. Εσένα. Εκ των έσω σου! Και δεν ξέρω για τα δικά σου, αλλά εγώ τα δικά μου σωθικά τα γλίτωσα από το στραγγαλισμό.
Αλλά όπως προείπα ήρθε η ώρα του εγωισμού. Η ώρα που το “εγώ” μου πρέπει ν’ ανέβει πιο πάνω από σένα. Να σωθεί. Και αγέρωχο και αποφασισμένο να αρπάξει από το σκότος το κλειδί και μια για πάντα να κλειδώσει την πόρτα. Εκείνη την πόρτα που την σπρώχναμε κι οι δυο, ο ένας απ’ τη μια κι ο άλλος απ’ την άλλη, κι έτσι δεν καταφέραμε ποτέ να την ανοίξουμε. Εκείνη την πόρτα που εσύ κάποτε τη νόμισες κλειστή κι εγώ καιρό πολύ περίμενα ν’ ανοίξει.
Άδικος κόπος και μάταια προσμονή. Η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη τελικά σε έναν, όμως, διπλοκλειδωμένο κόσμο. Σ’ έναν κόσμο στερημένο από ελπίδα. Στείρο από οράματα. Τρομοκρατημένο στην ιδέα της αγάπης και της προσωπικής έκθεσης.
Έτσι που λες, μάγκα μου. Και μιας και το έφερε η κουβέντα, κάτσε να σου πω τι σημαίνει για μένα αυτή η βαρύγδουπη λέξη. Μαγκιά είναι να αφήνεις ελεύθερη την ψυχή σου να στροβιλίζεται άναρχα στις μοναδικές στροφές της ζεϊμπεκιάς που λέγεται αγάπη. Μαγκιά είναι να νιώθεις και να το παραδέχεσαι και να το δείχνεις και να το τραγουδάς περήφανα. Κι αν δε νιώθεις, μαγκιά είναι να μην είσαι εκεί, να μην έχεις υπάρξει ποτέ εκεί. Μαγκιά φίλε μου είναι να ‘χεις το σθένος να λες “έφταιξα”, να λες “συγνώμη”, να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου. Μαγκιά είναι να αναγνωρίζεις, να αποδέχεσαι και να σέβεσαι τα συναισθήματα των άλλων. Μα πάνω από όλα μαγκιά είναι να δίνεις τις αλήθειες σου.
Φέρει τεράστιο βάρος αυτή η λέξη και δυστυχώς δεν μπόρεσες να το σηκώσεις σωστά. Κι είναι κρίμα… Κρίμα πολύ να σου χτίζουν θρόνο, εκεί ψηλά στο μπόι τ’ ουρανού και τελικά ν’ ανακαλύπτουν πως εσύ ούτε τα μάτια δε θα σήκωνες ποτέ για να τον δεις.
Αντίο λοιπόν μάγκα μου… Κι αν έρθει η μέρα που δε θα θυμάσαι ούτε το όνομα μου, θα ‘ναι τότε δικό σου το πρόβλημα αυτό κι όχι δικό μου. Ή μάλλον, θα ‘ναι ένα ακόμα ψέμα στον ίδιο σου τον εαυτό…
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
Μια σκέψη για “Αντίο, μάγκα μου!”
Brava!!!