Το “γιατί” που δεν μπορώ να απαντήσω
Σ’ αυτή την πλάση που έμελλε να ζω,
άφησα στη μέση έναν έρωτα τρανό.
Χιλιάδες “γιατί” μου καρφώνονται παντού
μα απάντηση ειλικρινά δεν έχω κατά νου.
Πώς έφυγα, ακόμη δε γνωρίζω να πω.
Μήπως μου σάλεψε το μυαλό;
Όσο και να προσπαθώ,
να βρω ένα λόγο σωστό,
άδικα πέφτω σε αδιέξοδο στενό.
Λάθος έκανα, το ομολογώ,
μα είναι αργά πια για εύθυμο σκοπό.
Τι και αν θέλω να γίνουν όλα όπως πριν,
κλείδωσα τη χαρά από τη σχέση αυτήν.
Και να περιμένω να ξαναφανεί,
όλα τα όμορφα έχουν πια χαθεί.
Στα μάτια δε θα θέλει να με ξαναδεί,
όσο και αν η καρδιά μου το λαχταρεί.
Άδικο δε θα ‘χει…
Ας πρόσεχα. Έφταιξα.
Και έζησαν όλοι καλά και εγώ κρύφτηκα
στη σκοτεινή μου γωνιά και έκλαιγα σιγανά.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
