Είναι ωραίο να είσαι «εσύ» και το «εσύ» σου να μην τρομάζει

Ας μας πει κάποιος, ποιος είναι αυτός που ορίζει τι είναι κανονικό και τι όχι; Όλοι αποζητούν την αλήθεια σου, σου λένε να είσαι ο εαυτός σου, όμως μόλις αρχίσεις να ξεδιπλώνεις μία –μία τις πτυχές της προσωπικότητας σου, σοκάρονται. Το ξεγύμνωμα της ψυχής, το ξεμπρόστιασμα των σκέψεων και η αποκάλυψη των σκοτεινών μας πλευρών, συχνά προκαλεί περισσότερα προβλήματα ακόμη και από το ίδιο το ψέμα.

“Α, τι ωραία που είσαι αυθόρμητος”, σου λένε και μόλις ξεκινήσεις τ’ αυθόρμητα, φαντάζεις περίεργος, προβληματικός και γενικά απ’ αλλού φερμένος. Οι άνθρωποι έχουν εθιστεί στα φίλτρα, φίλτρα για το νερό, φίλτρα για τον καφέ, φίλτρα για τα τσιγάρα, φίλτρα για τις φωτογραφίες, φίλτρα στα λόγια, φίλτρα παντού. Σκάει λοιπόν μύτη ένας αφιλτράριστος και κατευθείαν ταμπελοφορείται! Του κολλάμε στο μέτωπο αυτοκόλλητο με τον τίτλο του τρελού πανεύκολα και αβίαστα, διότι δυσκολευόμαστε να τον κατανοήσουμε.

Ανέκαθεν πίστευα πως οι ιδιαίτεροι άνθρωποι γίνονται κατανοητοί μονάχα από ιδιαίτερους ανθρώπους. Κουμπώνουν μ’ έναν μαγικό τρόπο, ακόμη και οι σιωπές τους ταυτίζονται. Όλοι βιάζονται τόσο να βγάλουν συμπεράσματα. Έμαθαν να κινούνται γρήγορα, να μην περιμένουν. Φοβούνται να διαθέσουν χρόνο από το χρόνο τους, ψυχή απ’ την ψυχή τους. Οι κατά τον κόσμο «τρελοί» δεν έχουν μάθει να φοβούνται. Ανοίγονται εύκολα, δίνουν χωρίς δεύτερη σκέψη, φαντάζουν ίσως επιπόλαιοι στα μάτια των πολλών, μα η λαχτάρα τους για ζωή και όνειρα δεν μπορεί να μπει στον πάγο, να μετριαστεί, να φιλτραριστεί και να κάνει πίσω.

Όσο παράξενος και να φαντάζεις στα μάτια των πολλών, είναι σπουδαίο να μη φοβάσαι την αλήθεια σου, να μη σε νοιάζει να δείξεις κάτι άλλο απ’ αυτό που είσαι, γιατί πολύ απλά καμία αγέλη αυλικών δε σε αφορά.
Όταν δε, η περίτεχνη «τρέλα» σου γίνεται όχι μόνο κατανοητή αλλά πλήρως αποδεκτή και πέρα για πέρα αξιαγάπητη, τότε ποιος σε πιάνει, κάτι καλό έχεις κάνει τελικά!

Μοσχούλα Σολάκη