H ηρεμία και η ερημιά απέχουν μιας ανάσας παράνοια
Μάτια που κοιτούν.
Τι ψάχνουν να βρουν;
Χέρια που χωρούν.
Τι άραγε να καρτερούν;
Έσπασε –στη διαστολή της- η προσμονή, κοιτώντας κατάματα τον ήλιο.
Ράγισε –στη συστολή της- η ελπίδα, παραμένοντας ακίνητη στο ψύχος.
Δρόμος απέραντος, που δεν περπατήθηκε.
Απόσταση ανελέητη, που δεν ηττήθηκε.
Λόγια ανεκτίμητα, που δεν ειπώθηκαν.
Λαχτάρες πολύτιμες, που δεν ευοδώθηκαν.
Δεν παίζεις για να χάσεις όμως η ελευθερία λατρεύει την τόλμη.
Τα μοναδικά παιχνίδια, είναι εκείνα που θα κερδίζουν πάντα τα άξια έπαθλα.
Η δειλία αντιθέτως, θα βολεύεται μονίμως με τις απομιμήσεις και το φόβο.
Γι’ αυτό σου λέω…
Καλύτερα μόνος και ήρεμος παρά μαζί και έρημος.
Μέσα στον αναγραμματισμό τους, η ερημιά με την ηρεμία απέχουν, μιας ανάσας παράνοια.
Ζωή Παπατζίκου