H ηρεμία και η ερημιά απέχουν μιας ανάσας παράνοια
Μάτια που κοιτούν.
Τι ψάχνουν να βρουν;
Χέρια που χωρούν.
Τι άραγε να καρτερούν;
Έσπασε –στη διαστολή της- η προσμονή, κοιτώντας κατάματα τον ήλιο.
Ράγισε –στη συστολή της- η ελπίδα, παραμένοντας ακίνητη στο ψύχος.
Δρόμος απέραντος, που δεν περπατήθηκε.
Απόσταση ανελέητη, που δεν ηττήθηκε.
Λόγια ανεκτίμητα, που δεν ειπώθηκαν.
Λαχτάρες πολύτιμες, που δεν ευοδώθηκαν.
Δεν παίζεις για να χάσεις όμως η ελευθερία λατρεύει την τόλμη.
Τα μοναδικά παιχνίδια, είναι εκείνα που θα κερδίζουν πάντα τα άξια έπαθλα.
Η δειλία αντιθέτως, θα βολεύεται μονίμως με τις απομιμήσεις και το φόβο.
Γι’ αυτό σου λέω…
Καλύτερα μόνος και ήρεμος παρά μαζί και έρημος.
Μέσα στον αναγραμματισμό τους, η ερημιά με την ηρεμία απέχουν, μιας ανάσας παράνοια.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
