“Πέταξέ την όταν χαλάσει!”

Ώρα: 22.27μμ. Μια κουβέρτα τυλιγμένη γύρω μου. Λίγη ζεστασιά θαρρείς πως θα τ’ αλλάξει όλα. Παραδίπλα μια ξεχαρβαλωμένη σόμπα. Δανεική και αγύριστη, μου είπαν. Λες και θα άντεχε να επιστραφεί. Λίγες οι μέρες της. Ξέπνοα ανάβει μια κόκκινη λάμπα. Κολλάει η ματιά στο “εκεί”. Γύρω κανείς για κουβέντα. Σκέφτομαι τελικά αν μπορώ να συγκρίνω τη ζωή μου με ένα άψυχο πράγμα. Ένα αντικείμενο.

 

Ώρα: 10.30πμ. Ένα χτύπημα στον ώμο. Σχεδόν φιλικό. Λες και ο καιρός στο “μαζί” ήταν ένα κακογραμμένο σενάριο μιας ασπρόμαυρης ταινίας. Ένα “να προσέχεις” πήγε να ξεστομίσει, μα πόσο περιττό σκέφτηκε ο ένας, “μάλλον, και πόσο ψεύτικο θα ακουγόταν” μουρμούρισε ο άλλος καθώς έκανε το πρώτο βήμα για την έξοδο. Το πάθος, λένε πως έχει χρώμα κόκκινο πάντα. Πως σε καίει. Φωτίζει τα βράδια και ζεσταίνει τις καρδιές.

 

“Περίμενε λίγο”, ακούστηκε. Ένα σώμα γύρισε και σχεδόν έσπασε η καρδιά από τη χαρά.

– “Πες το, επιτέλους, πες το!”

– “Ξέχασες να αφήσεις τα κλειδιά.”

Η σόμπα τρεμοσβήνει. Δανεική και αγύριστη. Την έκανε τη δουλειά της. Τα έφαγε τα ψωμιά της. “Πέταξέ την όταν χαλάσει τελείως” είπαν. Σχεδόν. Ίσως να το συμπόνεσα το αντικείμενο. Αν είχε μιλιά. Ναι, με συγχωρείς. Η συνήθεια, βλέπεις. Τα έριξα βιαστικά μέσα στην τσάντα. Ακόμα και τώρα, στο τέλος, ένας εγωισμός που δεν αφήνει την ψυχή να αγαλλίασει.

 

Δε λύνονται οι σφιγμένες γροθιές να γίνουν αγκαλιά. Πού πήγε το κόκκινο, αναρωτιέσαι. Την απάντηση την πήρες ώρες μετά από ένα αντικείμενο. Δανεική η αγάπη. Όμως αυτή επιστρέφεται. Να μην αφήσεις χρέος, θαρρείς και σου ζητήσουν ρέστα μετά. Όταν τελειώσει πέτα αυτά που ένιωσες. Η δουλειά έγινε. Τα έφαγε τα ψωμιά της και αυτή. Κοίτα θόρυβο που κάνει. Λες και καταλαβαίνει πως για τελευταία φορά γύρισε το κουμπί της. Ίσως, σχεδόν, να συμπόνεσα το αντικείμενο.

 

Σφίγγω τα χέρια γροθιά. Κάνει κρύο, μα δε θέλω να ανοίξω τα χέρια να τα απλώσω στη ζέστη. Κάηκα σε άλλη φλόγα και τώρα… αύριο πρωί λέω να πάω σε ένα μάστορα. Ίσως, μπορεί, αυτή η ζέστη να σωθεί. Το κόκκινο να ξανανάψει έντονο. Να ζεστάνει την καρδιά. Ίσως, γιατί είναι αντικείμενο και εκεί δεν έχω λόγο να δείξω εγωισμό.