«Κανένας δε θα είναι ποτέ ελεύθερος, όσο υπάρχουν δυστυχίες.» (Αλμπέρ Καμύ, Πανούκλα)

Καθώς διάβαζα την Πανούκλα του Αλμπέρ Καμύ και χανόμουν στις επιβλητικές σελίδες με τις ολοζώντανες περιγραφές, ξαφνικά συνάντησα την εξής φράση: «Κανένας δε θα είναι ποτέ ελεύθερος, όσο υπάρχουν δυστυχίες». Ξαφνικά το μυαλό μου κόλλησε σε αυτήν την τόσο απλή μα συνάμα και τόσο απόλυτη πρόταση. Δεν κατάφερα να συνεχίσω το διάβασμα, παρά μόνο έμεινα να κοιτάω σαστισμένη τη λευκή σελίδα που ακολουθούσε.

Επηρεασμένη από την τωρινή κατάσταση, που δε φαίνεται να ξεθωριάζει μα συνεχώς αναθερμαίνεται και βράζει, προσπάθησα να καταλάβω πώς οι συνθήκες τον ανάγκασαν να γράψει αυτές τις λέξεις. Αν και το βιβλίο τούτο δεν πραγματεύεται την αρρώστια της Πανούκλας, αλλά αυτή του Φασισμού και οι δύο καταστάσεις αποτελούν δυστυχίες. Και στις δυο η ανθρώπινη ελευθερία περιορίζεται, σχεδόν χάνεται και οι άνθρωποι αισθάνονται εγκλωβισμένοι στις σκέψεις τους, οι οποίες σπάνια εκφράζονται και φανερώνονται υπό αυστηρού τιμήματος.

Όλες οι δυστυχίες δε μας περιορίζουν; Δε μας κάνουν να αισθανόμαστε ανήμποροι, ανίκανοι πολλές φορές να τις αντιμετωπίσουμε; Και τι σημαίνει αυτό; Η ελευθερία είναι τόσο επιλεκτική που προτιμά τις ευτυχίες για να φανερωθεί; Διαφωνώ με τον Καμύ. Είμαστε ελεύθεροι ακριβώς επειδή υπάρχουν δυστυχίες. Χωρίς αυτές, δε θα εκτιμούσαμε ούτε το γάργαρο κελαρυστό νερό, που το στερήθηκαν οι άνθρωποι στα χρόνια της χολέρας, ούτε τον ήλιο τον θερμό που σαν χάδι σε ζεσταίνει, ούτε την ανθρώπινη επαφή, που τη στερούμαστε κοντά ένα χρόνο τώρα.

Χωρίς τις δυστυχίες ο άνθρωπος δε θα ήταν ο ίδιος. Δυστυχία δεν είναι ο καημός του έρωτα; Κι όμως, πόση χαρά μας γεμίζει μια μικρή στιγμή δίπλα στους αγαπημένους μας; Πόσο ασήμαντος φαίνεται ο πόνος που μέχρι πρότινος αποτελούσε μια ψυχρή καθημερινότητα, μπροστά στο θαύμα της αγάπης; Γνωρίζω πως ίσως θεωρηθώ ουτοπική και αιθεροβάμων με αυτές μου τις δηλώσεις, όμως η ανάγκη μου να ζήσω σε ένα βαθιά ρεαλιστικό κόσμο με ωθεί στο να αναθεωρώ συνέχεια τις απόψεις μου. Κάθε φορά όμως, καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα ανεξάρτητα από την ψυχική μου κατάσταση. Οι άνθρωποι πάντα μπορούμε να επιλέξουμε τη ζωή μας, ακόμη κι αν δε το πιστεύουμε.

Διαφωνώ με τον Καμύ. Την πιο δύσκολη ώρα μας, τη στιγμή που όλα φαντάζουν τόσο ανώφελα και μάταια, το δευτερόλεπτο που ξεχνάμε να ζήσουμε, μπορούμε ακόμα και πρέπει να επιλέξουμε. Πρέπει να επιλέξουμε ένα μεγαλύτερο όνειρο, αν το τωρινό μας τσακίστηκε στα βράχια, μια μεγαλύτερη ελπίδα, από αυτές που δεν πνίγονται σε μια κουταλιά νερό κι ένα καλύτερο αύριο, από αυτά που όταν γίνονται χθες τα αναπολούμε με χαμόγελο. Άνθρωπε, μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό. Πάντα είμαστε ελεύθεροι και ειδικά στις στιγμές που πιστεύουμε το αντίθετο. Ο άνθρωπος ζει ελεύθερος, είτε υπάρχουν είτε όχι δυστυχίες.

Φιλίνα Ιγνατιάδου

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *