Ξυπνάς ένα πρωινό και όλα έχουν αλλάξει. Μέσα σου κενό. Συναισθήματα ανύπαρκτα. Έχεις παγώσει και αναρωτιέσαι τι να έγινε, τι είναι αυτό που σου συμβαίνει τώρα. Προχωράς, κάνεις όλες τις μηχανικές κινήσεις όπως κάθε μέρα όμως εσύ λείπεις. Το σώμα, σου εδώ μα εσύ αλλού. Σε παρατηρείς από απόσταση, σαν να βγήκε η ψυχή και πέρασε απέναντι. Νοιώθοντας απλά ένα μούδιασμα, ο εγκέφαλος αρνείται πλέον να επεξεργαστεί πολλές πληροφορίες κι εστιάζει σε μια κάνοντάς την έκρηξη.
Έτσι, απλά, λοιπόν, έρχεται η στιγμή από το πουθενά που λες ένα: “αξίζω κι εγώ” κι έτσι απλά κάνεις τα πρώτα βήματα. Με νου σαστισμένο και τρομαγμένο προσπαθείς στην αρχή να μαζέψεις τις δυνάμεις σου, έπειτα με δειλά δειλά βήματα ψάχνεις να σε βρεις, κι αφού η ανεμοθύελλα του νου έχει καταλαγιάσει προχωράς. Έτσι, απλά, μέρα με τη μέρα, άλλοτε με οργή και άλλοτε με χαμόγελο. Αυτή είναι η ζωή, κυλάει κι αν την αφήσεις σε αφήνει, και
η τιμωρία βαριά.
Στέλλα Α.
