Μονάχοι μες στου κόσμου το σεργιάνι
Είπα να βάψω απόψε…
Την ερημιά με χρώματα πολλά
να ζωγραφίσω.
Μα ξαφνική νεροποντή
τα κύλησε στις λάσπες,
τα’ κανε ένα με το βρώμικο σωρό.
Είπα να βγω…
Να τραγουδήσω,
να γελάσω, να χορέψω.
Μα τα κλειδιά δεν έβρισκα
την πόρτα να ανοίξω,
στον κόσμο να κρυφτώ.
Είπα να θυμηθώ…
Στα όνειρα που έκανα παιδί
να ταξιδέψω,
τις όμορφες της ζήσης μου στιγμές
να ζωντανέψω.
Μα ήρθανε δάκρυα
και κάψανε τις μνήμες.
Ήρθαν λυγμοί
και έσταξαν καημό.
Έχει βαρύνει ο καιρός
κι ο χρόνος λιγοστεύει…
Και τριγυρνάμε εδώ κι εκεί
δίχως σκοπό.
Πάντα μονάχοι
μες στου κόσμου το σεργιάνι,
πάντα δειλοί
στης ερημιάς το συρφετό.
Κοίτα ψηλά και δες
τα σύννεφα πώς τρέχουν.
Κοίτα τον ήλιο
πώς μας παίζει το κρυφτό.
Αιώνες τώρα
όλα γύρω μας γυρίζουν,
μα ετούτη η ζήση μας
δεν έχει γυρισμό…
Άσε τα λόγια τα παχιά
και τα μεγάλα.
Πού πάω δεν ξέρω,
ούτε εσύ για πού τραβάς.
Είμαστε πιόνια
σε ουράνιο παιχνίδι.
Είμαστε ψέμα,
σαν παιδί που ‘ναι κρυμμένο
στα τρυφερά τα παραμύθια της γιαγιάς…
Κατερίνα Πανταλέων
Φωτογραφία: Δημήτρης Μεταξάς
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
