Δύο ποτήρια απόψε στο τραπέζι

Βάζω δύο ποτήρια απόψε στο τραπέζι. Ένα για μένα και ένα για σένα. Καρδιά μου, απόψε είσαι η μόνη μου καλεσμένη. Κανείς από όλους αυτούς που πέρασαν απ’ τη ζωή σου δε θέλω να’ ρθει να κάτσει εδώ μαζί μας. Μόνες μας. Εσύ και εγώ. Γιατί ό,τι έχουμε να πούμε είναι για εμας και κάνεις άλλος δεν πρέπει να το ακούσει.

 

Πες μου καρδιά μου, για πόσο καιρό ακόμη θα συνεχίσεις τα ίδια; Να αφήνεσαι με ενθουσιασμό στα λόγια των ανθρώπων; Δεν το’ μαθες πως κάποιοι πουλάν τις λέξεις τους και σένα σου στοιχίζει πάντα πολύ ακριβά; Ακόμη δεν κατάλαβες πως όσο εύκολα ξεστομίζονται τα λόγια των ανθρώπων τόσο λιγότερο αντίκρυσμα έχουν; 

 

Και σε ρωτώ, καρδιά μου, για πόσο ακόμη θα επιμένεις να πιστεύεις στους ανθρώπους; Πες μου, γιατί εγώ κουράστηκα να σε μαζεύω και να σε συναρμολογώ κάθε που ο ουρανός σου συννεφιάζει και πέφτουν οι βροχές του ασταμάτητα.

 

Άλλαξε δρόμο καρδιά μου και μάθε να μετράς το ύψος του ανθρώπου, όχι με κούφια λόγια, αλλά με τις πράξεις του. Δεν τις χρειάζεσαι τις βασταριές που όλοι αυτοί σου βάζουν παραμάσχαλα ανά καιρούς. Πέτα τες μακριά σου και στάσου στα δύο τα πόδια σου.

 

Και μην μου σκοτεινιάζεις βρε. Βάλε το καπελάκι σου στραβά, ντύσου, στολίσου και χαμόγελα στη ζωή. Αυτή η άτιμη θέλει καλόπιασμα. Βάλε και ένα λουλούδι στο αυτί σου και σαν τη δεις στο πρώτο το στενό, πέτα το της στα χέρια. Έτσι, για να της δείξεις πως δεν τη φοβάσαι. Πόνο και πικρές αυτή; Χαμόγελο και τραγούδι εσύ! Και να δεις, πως όλα θα πάνε καλά. Απλώς, άλλαξε τα μέτρα και τα σταθμά σου. Βάλε νέα κριτήρια στη ζωή σου και να δεις πως όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο, γιατί για τα καλύτερα είσαι και πίστεψε το.