Απέναντί μου
Πού να φανταζόμουν πως θα σε κοιτάω πια από απέναντι. Θα σ’ έχω μπροστά στα μάτια μου, μα θα είναι αδύνατο να σε πλησιάσω. Οι δύο καρδιές μας, που κάποτε ενώθηκαν, πλέον δε θα χτυπούν στον ίδιο ρυθμό. Η δική μου θα αργοπεθαίνει, η δική σου, μακάρι να ήξερα τι θα νιώθει. Ένα κουβάρι που λέει να λυθεί. Έχει σκαλώσει το παρελθόν μέσα στο παρόν μας και ειλικρινά, δε γνωρίζω γιατί δεν μπορώ ακόμη να σε ξεπεράσω.
Χιλιάδες αναμνήσεις χρόνων κουβαλάω στο φορτίο του άδοξου τέλους μας. Κάθε φορά που ξεθωριάζουν σκάει μύτη η παρουσία σου και άντε πάλι, αρχίζω από την αρχή. Για άλλη μια φορά χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Θα έρθει άραγε η ημέρα που όταν θα σε αντικρίζω δε θα νιώθω τίποτα; Εντελώς τίποτα όμως. Ένα κενό!
Αρκετά ταλαιπώρησα την ψυχή μου. Της αξίζει να ξαποστάσει και εκείνης λίγο. Μα, πολύ φοβάμαι, πως όσο η καρδιά μου χτυπάει εσύ θα είσαι μέσα της. Έχεις ένα προβάδισμα, ξέρεις. Εσένα δε σ’ ερωτεύτηκα μόνο, αλλά σ’ αγάπησα με όλο μου το είναι. Κάτι που δεν κατάφερε κανείς άλλος. Στην περίπτωση μου, ισχύει αυτό που λένε: “Η πρώτη αγάπη και η μοναδική”.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
