Λέξεις κενές
Το πιο εύθραυστο πράγμα είναι η ηθική. Πολλοί είναι αυτοί που την παραβαίνουν. Μια μορφή παραβίασης είναι η ανούσια χρήση των λέξεων. Οι άνθρωποι εκφέρουν εύκολα «ωραία λόγια» αλλά με ταυτόχρονη έλλειψη συναισθηματικού υπόβαθρου. Λέξεις με τόσο σημαντικό φορτίο όπως “Φιλία”, “Εκτίμηση”, “Αγάπη”, “Ενδιαφέρον”, φαντάζουν φτωχές και ανίκανες να προσφέρουν στον αποδέκτη τους την σπουδαιότητά τους. Μοιάζουν με ρούχα κακομεταχειρισμένα και πολυφορεμένα από τους κατόχους τους. Αυτοί θα τα προφέρουν με την αξίωση να τα λάβεις σαν πολύτιμα δώρα. Θεωρούν ότι θα πρέπει και να τους ευγνωμονείς γι’ αυτό.
Είναι η ανοησία των πονηρών και η χυδαιότητα των διεφθαρμένων. Με τον τρόπο τους περιπλέκουν τον ακροατή σε ένα άνευρο λεκτικό μηδέν που συχνά προκαλεί απέχθεια. Αντίθετα από αυτούς υπάρχουν και οι άνθρωποι που στη δική τους συνείδηση οι λέξεις και οι φράσεις είναι ζωντανές και κουβαλούν ατόφια την αρετή τους. Φτάνει να σκεφτούν μια έννοια και νιώθουν να γεμίζει η καρδιά τους από συναισθήματα. Οι λέξεις τους μαγεύουν, τους ταξιδεύουν και αισθάνονται να ξαναζούν μέσα από αυτές. Είναι οι άνθρωποι που έχουν στο λόγο τους καθαρότητα, διαφάνεια και ψυχή.
Είναι αξίωση να τιμάς την κάθε λέξη που ξεστομίζεις. Να αναγνωρίζεις με ευκρίνεια τα συναισθήματα σου και να μπορείς να τα εκφράζεις. Αν οι άνθρωποι μιλούσαν για όσα ένιωθαν αληθινά θα ήταν περισσότερη η σιωπή. Βλέπεις η σιωπή σου επιτρέπει να δουλεύεις με τις λέξεις όπως ένας καλός τεχνίτης με το έργο του. Όσο περισσότερη η δουλειά τόσο ομορφότερο και πολύτιμο το έργο. Έτσι, με την πολυτέλεια ενός έργου τέχνης, εκφράζεται η ψυχή και υπάρχει αρμονία και αξιοπρέπεια. Αποκτά αιτία η επικοινωνία και ο διάλογος σπουδαιότητα. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να υπάρχουμε και να εκφραζόμαστε. Οτιδήποτε διαφορετικό θα μας αποξενώνει και θα μας απομακρύνει από την αυθεντική μας ταυτότητα.
Παρασκευή Φωτοπούλου
Αγαπώ να διαβάζω και ειδικά Ελληνική Μυθολογία όταν έχω ελεύθερο χρόνο ασχολούμαι με την συγγραφή κειμένων.
