Δύσκολος ο δρόμος της παραίτησης των ονείρων

Περίμενε ακόμα. Όπως περίμενε και τότε.

Όπως όταν το “πάντα”, φαινόταν μια στιγμή κι οι στιγμές τα πάντα.

Χωρίς περίσσειες ελπίδες, ήταν εκεί και περίμενε, παρ’ όλο που ήξερε ότι δεν υπήρχε τέλος στο δρόμο αυτό. 

Δεν ήξερε καλά – καλά τι ήταν αυτό που έκανε μια μαραμένη ψυχή να βρίσκει δύναμη περιμένοντας, όλα εξάλλου, διαμορφώνονταν, ο χώρος, ο χρόνος, οι εναλλαγές των συναισθημάτων.

Μα είναι δύσκολος κι ο δρόμος της παραίτησης των ονείρων, πολύ δύσκολος. Με τι καρδιά και τι ψυχή να παραδώσει τα όπλα, να σκοτώσει στιγμές κι ελπίδα; Δε σκοτώνεται αναίμακτα.

Μα, έστω κι αν πληγώθηκε, πρέπει να υπάρχει.

Έστω, ως ψήγμα μιας κάποιας αισιοδοξίας και θαλπωρής.

Έστω ως θύμησης αλαργινής, όπως τα φώτα των αυτοκινήτων που μόλις προσπέρασαν.

Εύη Μαυρογιάννη