Εγώ φεύγω πια…
Στην άρνησή σου άλλο δε χωράω.
Και ας μην έχει η ελπίδα παρακάτω
και ας μην έχει η αγάπη
πλέον άλλη φορεσιά.
Φεύγω…
Γιατί στο τίποτα κουράστηκα να ζω,
σε ελπίδες φρούδες να κρεμιέμαι
και να σφαδάζω για να φτάσω ουρανό.
Ε ναι λοιπόν, αποχωρώ.
Θολώσανε τα μάτια μου τα τρένα να κοιτάω
και κείνο που ‘χασα να καρτεράω
σ’ έναν απόκοσμο σταθμό
μήπως και έρθει πίσω.
Μα δε γυρνάν πίσω τα τρένα στους σταθμούς.
Δεν κελαηδούνε τα πουλιά σε ξεροκλάδια τσακισμένα.
Δεν προμηνύεται Άνοιξη σαν έχει παγωνιά.
Κι οι νύχτες οι άναστρες,
τον ήλιο μάταια προσμένουν
για να χαράξει τ’ αξημέρωτο,
για να συνθλίψει το κενό.
Όταν τα μάτια που αγαπάς δε σ’ αγαπούνε,
μπέρδεμα γίνεται το απλό
και ακατόρθωτο το εύκολο.
Η πλάνη γίνεται η αλήθεια σου
και η αλήθεια κάτι αλλόκοτο, τρελό.
Δε θέλω πια να σ’ αγαπώ.
Κίβδηλο τ’ όνειρο που θέριεψα για σένα,
μαύρο το σύννεφο
κι ας το ‘δα για λευκό.
Δε θέλω πια με μια σκιά ν’ αναμετριέμαι,
δε θέλω άλλο
σε ετοιμόκοπο σχοινί ν’ ακροβατώ
που πουθενά δεν οδηγεί,
παρά μονάχα σε γκρεμό αβυσσαλέο,
παρά μονάχα σε Καιάδα σκοτεινό.
Φεύγω λοιπόν…
Την άρνησή σου κάνω όπλο
κι αρχίζω να δολοφονώ.
Όνειρα, μνήμες, προσμονές και ικεσίες.
Κι όλα τα πνίγω μες στο αίμα το δικό μου,
που φίλτρο λήθης θα το κάνω
και ξεροσφύρι θα το πιω.
Φεύγω λοιπόν…
Φωτιές ανάβω, στάχτη κάνω όσα νιώθω.
Κλειδώνω πόρτες και πετάω τα κλειδιά.
Γκρεμίζω γέφυρες και πίσω δεν κοιτάω.
Όχι, μην τύχει και σε δω να ‘ρχεσαι πίσω,
παρά μονάχα μη λυγίσω
και κάνω πίσω εγώ.
Ψηλά σηκώνω το κεφάλι μου
μετά από καιρό
και επιτέλους βήμα ανοίγω
και μια για πάντα αποχωρώ!
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
