Μικρές ώρες

Τούτες οι “μικρές ώρες” γίνονται τεράστιες, καθώς λέξεις, σκέψεις, ερωτηματικά, πλανώνται απελπιστικά μονότονα μέσα στο κεφάλι μου.

Χορεύουν με ζήλο δίπλα μου, υπενθυμίζοντας τις αδυναμίες μου.

Δε με αφήνουν να ξεχάσω, μήτε να γιατρευτώ.

Στέκουν πάντα εκεί, μεγενθύνοντας ό,τι μπορεί να σκοτώσει τη λήθη.

Λες και ξέρουν πως λήθη εγώ αναζητώ για να γαληνέψω της ψυχής μου τα απόκρυφα.

Αφού δεν μπορώ να ξαναγεννηθώ, να τ’ αρχίσω απ΄ την αρχή, σε άλλο ρου, άλλη πατρίδα, άλλο σαρκίο.

Σαρκίο καινό, απείραχτο κι αγνό.

Ψυχή αλάβωτη, γεμάτη με φως κι ολόλαμπρη ελπίδα.

Μικρές ώρες, που τόσα εσείς ξέρετε, διδάξτε μου κι εμένα, αυτήν τη λήθη που χρόνια ορέγομαι.

Εύη Μαυρογιάννη