Είμαι ερωτευμένη με έναν ίσκιο.
Ένα παιχνίδισμα φωτός, μέρα μεσημέρι.
Με ένα πεφταστέρι.
Μια νότα άνοστη η ζωή.
Μια πικράδα στην ψυχή.
Κι ούτε μία λογική ευχή.
Είμαι ερωτευμένη με έναν ίσκιο.
Ένα χάδι ανέμου δροσερό,
μια στάλα βροχής γεμάτη ανακούφιση.
Ηλίου φαεινότερο το αίσθημα.
Τριγύρω η φύση δεσπόζει.
Φύσει αδύνατο να μη παρασυρθώ.
Μαδάω ένα λουλούδι, μα μη φοβάσαι,
για σένα δε ρωτώ.
Δεν αργώ βλέπεις να σε ερωτευτώ.
Όλο το πράσινο του κόσμου χάνεται μες στα μάτια σου.
Στο μπλε της θάλασσας με βυθίζουν τα φιλιά σου.
Η γύρη σκάλωσε στα δάχτυλά μου
κι εκείνα ζωγραφίζουν στο χώμα τ’ όνομά σου.
Είμαι ερωτευμένη με έναν ίσκιο.
Με τις μυρωδιές της άνοιξης,
τη θέρμη του καλοκαιριού,
τα κίτρινα του φθινοπώρου,
την παγωνιά του χειμώνα.
Με τα παιδικά μου χρόνια,
με μια καρδιά σκαλισμένη σε ένα παλιό παγκάκι.
Μ’ ένα λουλούδι που μάδησα όσο σε περίμενα.
Μη φοβάσαι, δεν αργώ να σ’ ερωτευτώ.
Καθώς το τελευταίο πέταλο βιαζόταν
να συναντήσει τα υπόλοιπα,
το “σ’ αγαπώ” του σκορπίστηκε στα σύννεφα.
Ίσως στο τραγουδήσουν μια μέρα τ΄ αηδόνια
ή το προδώσουν τα κύματα της θάλασσας που τόσο πολύ λατρεύεις.
Ίσως πάλι το αποκαλύψουν τα χείλη μου
μια νύχτα ξάστερη και θερινή
που οι γρύλοι θα αρνούνται το τραγούδι τους.
Ίσως ο ίσκιος μου είσαι εσύ
κι ήδη σε ερωτεύτηκα…
Φιλίνα Ιγνατιάδου
