Μάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο
Το καρναβάλι αυτό, φτάνει στην κορύφωσή του.
Οξύνονται οι αύξουσες προσμονές.
Αμβλύνονται οι πεινασμένες υπομονές και αιχμηρές στέκουν, έτοιμες να ορμήσουν στο θελκτικό κάλεσμα της παράδοσης του νου.
Ξεχύνονται οι άκρατες καρτερικότητες.
Παραληρούν οι ξέφρενες αναστολές, επιζητώντας την πολυπόθητη αναγνώριση της υπέρβασης.
Ευθαρσώς στέκονται τα παράλογα μπρος στα γνωστικά, αναβάλλοντας μια προβλεπόμενη αλήθεια.
Κλάματα επικαλυμμένα με γέλια.
Θλίψη κρυμμένη στου χαμόγελου την κυρτή καμπύλη.
Αμφίεση πάνω στην ένδυση και η ασφυξία ξεγελιέται στον ρυθμό της μουσικής.
Αναλγητικές που είναι οι ώρες…
Για λίγο μονάχα να ζήσει η αίσθηση, να φτερουγίσει η ιδέα του πώς είναι να μην υπάρχει αίσθηση.
Κι ας μην έχω εγώ, μάσκα για να γυρνώ, στο καρναβάλι ετούτο…
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
