Η Υβόννη

Η Υβόννη ήξερε να κρύβεται καλά.

Πίσω απ’ το ψιλόλιγνό της σώμα, τα καλογραμμένα χείλη, κρυβόταν ένα αινιγματικό χαμόγελο. Ένα χαμόγελο, απ’ αυτά που είναι αδύνατο να ψυχολογήσεις.

Η Υβόννη, είχε μια στρωτή ζωή. Σχεδόν όλα, όπως τα ήθελε. Ή μάλλον, όπως επιθυμούσε οι άλλοι να γνωρίζουν.

Είχε βάλει στοίχημα με τον εαυτό της.

Ένα στοίχημα σκληρό και δύσκολο, καλά κρυμμένο. Ποτέ δεν έδειχνε αδυναμίες.

Όμως, όταν έπεφτε πάνω στα ηχητικά μηνύματά του, καμία αντίσταση, καμία απόσταση δεν τους χώριζε.

• “Αγάπη μου, είμαι πολύ κουρασμένος, δε θα έρθω απόψε.’’

• ” Μα…”

• “ Έλα, άσε τις βλακείες, από κάτω είμαι!”

Η μόνη “ρωγμή” στον τοίχο της καρδιάς της.

Αυτή η φωνή, η φωνή του…

Εύη Μαυρογιάννη