Πώς γίναμε δυο ξένοι;
Ποιος πέταξε την πρώτη πέτρα στο γυαλί της ευτυχίας μας;
Η αλήθεια είναι πως δε θυμάμαι πλέον, πέρασε καιρός. Έχω ξεχάσει πώς ήσουν όταν σε γνώρισα. Μα ακόμα χειρότερα, έχω ξεχάσει ποιος ήμουν πριν σε γνωρίσω.
Δώσαμε υποσχέσεις, γελάσαμε και κάναμε όνειρα αγκαλιά. Όμως αφεθήκαμε. Η ζωή μάς έφερε δυσκολίες και χαρές. Περάσαμε κύματα και λιαστήκαμε κάτω από το λαμπερό της ήλιο. Αφήσαμε τη ροή του χρόνου να μας αλλάξει. Ακολουθήσαμε τον εύκολο δρόμο και όχι το «σωστό».
Πάει καιρός που είμαστε «μαζί», μα είμαστε «χωριστά». Βρεθήκαμε να μιλήσουμε. Ελπίζουμε πως υπάρχει κάτι ακόμα ζωντανό και πως ίσως, ακόμα να μπορούμε να σώσουμε τη σχέση μας.
Στέκομαι μπροστά σου, κοιτάω μέσα σε αυτά τα καστανά μάτια που ερωτεύτηκα και βλέπω να καθρεφτίζεται η φιγούρα μου. Κοιτάω προσεκτικά και αντιλαμβάνομαι πως δε γνωρίζω το άτομο που βλέπω. Μου μοιάζει, μα είναι και τόσο διαφορετικό ταυτόχρονα.
Νιώθω πως σε αγαπώ. Έπειτα φοβάμαι πως μπορεί να μη σε «αγαπάω» πλέον. Ίσως απλά να έχω συνηθίσει να το λέω στον εαυτό μου πως σε αγαπάω, ενώ αυτό έχει ξεφτίσει μέσα μου.
Τώρα το νιώθω, μια μικρή σπίθα που σιγοκαίει μέσα μου. Παλεύει να κρατηθεί στη ζωή, μα με τις πράξεις μας της στερούμε το οξυγόνο.
Τι και αν εγώ το νιώθω, εσύ μάλλον δεν αισθάνεσαι πλέον το ίδιο.
Σκύβω το κεφάλι και αποφασίζω να παραιτηθώ. Θα φύγω χωρίς να σου μιλήσω. Γυρνάω και φοράω το δερμάτινο που μου αγόρασες τότε που ήμασταν ακόμα ερωτευμένοι. Φτιάχνω το γιακά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κατευθύνομαι προς την πόρτα.
Στο πρώτο βήμα νιώθω το χέρι σου να με κρατάει απ’ το μπράτσο. Γιατί το άγγιγμά σου φαντάζει τόσο ζεστό τώρα;
Γυρνάω σε κοιτάω διστακτικά και τότε το ακούω. Ίσως να φταίει που μου κρατάς το χέρι. Ίσως πάλι να μου επέτρεψαν να δω στην ψυχή σου τα δακρυσμένα μάτια σου. Όμως, τώρα νιώθω μέσα σου μια ανάσα. Μια μικρή φλόγα που ξεψυχάει και σε παρακαλεί να την αφήσεις να ανασάνει.
Το νιώθεις και εσύ; Επιτέλους, μετά από τόσο καιρό ανασαίνουν οι φλόγες μέσα απ’ τις ψυχές μας. Η ανάσα τους έχει συγχρονιστεί και ενώ τα χείλη μας είναι ακόμα σφραγισμένα, αυτές μετά από τόσο καιρό, ξεκίνησαν να μιλάνε. Ανταλλάζουν λέξεις και συναισθήματα που οι λέξεις δεν μπορούν εκφράσουν.
Γιώργος Χατζηκυριάκου
