Διαβάζοντας πολλά και διάφορα σχετικά με τα δικαιώματα της γυναίκας αλλά και τη βία που ασκείται γενικότερα στο οικογενειακό περιβάλλον ή μη, οι ειδικοί χωρίζουν τη μορφή άσκησης βίας, σε τέσσερις κατηγορίες: τη σωματική βία, τη σεξουαλική βία, την ψυχολογική βία και την οικονομική βία.
Όμως, υπάρχει μια υποκατηγορία της ψυχολογικής βίας που μπορεί να μην ανήκει στις επίσημες κατηγορίες που αναφέρθηκαν, αλλά δεν παύει να υπάρχει: η βία της σιωπής. Ένα είδος βίας που όσοι άνθρωποι την ένιωσαν καταλαβαίνουν απόλυτα τι εννοώ.
Όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να μιλήσει, να εκφραστεί μέσα στο περιβάλλον που ζει, ή ακόμα χειρότερα μιλά και η γνώμη του δεν υπολογίζεται ποτέ, ή ακόμα κι αν τον ακούν αλλά χλευάζεται ή αντιμετωπίζεται ειρωνικά, κι αυτό μορφή βίας είναι και μάλιστα υψίστης μορφής.
Στη βία της σιωπής, το θύμα πληγώνεται και υποφέρει σιωπηλά και γοερά, ενώ παράλληλα ο θύτης ζει σε ένα δικό του κόσμο. Ούτε υποφέρει, ούτε καν ταράζεται η συνείδησή του. Αρέσκεται στη σιωπή του άλλου, καθώς εκείνη ανέκαθεν ήταν η πιο “βολική” κατάσταση για όλους.
Αυτή η συμπεριφορά δείχνει έλλειψη σεβασμού, ανικανότητα εκπλήρωσης των αναγκών του άλλου, αδιαφορία κι εγωισμό. Το πραγματικό θύμα όμως, είναι μόνο αυτό που διαλέγει το δρόμο της σιωπής επειδή βρίσκεται σε πιο αδύναμη θέση. Όπως επίσης, είναι σχεδόν σίγουρο ότι το αδύναμο αυτό άτομο προετοιμάζεται μυστικά μέσα του για μια μαζική, και εν τέλει, χωρίς επιστροφή, αντίδραση.
Υπάρχει η έξοδος, όσο κι αν πονάει.
Εύη Μαυρογιάννη
Μια σκέψη για “Σιωπηλή βία”
Πράγματι, μια μορφή βίας είναι και αυτή, όχι πολύ ορατή, αλλά ύπουλη και βασανιστική σε ανθρώπους με πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση και ψυχικά ευάλωτους. Οι θύτες τους γνωρίζουν το έλλειμά τους και το εκμεταλλεύονται.
Μπράβο Εύη που έθιξες ένα τόσο ευαίσθητο αλλά και επίκαιρο θέμα.