Η Μαρία είναι μία γυναίκα στα 40 της. Πατημένα 40. Δεν είχε πάρα πολλές σχέσεις στη ζωή της. Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού όλες όλες. Άλλους τους χώρισε η ίδια, άλλοι τη χώρισαν αυτοί. Αδιάφορες όλες οι σχέσεις του παρελθόντος της εκτός από μία. Η οποία έμελλε να είναι και η τελευταία της μέχρι σήμερα που μιλάμε. Ήταν τόσο τρικυμιώδης, τόσο φτηνή και «κακή» σχέση, η οποία μετά το τέλος της την έκανε να αναζητά μόνο την ησυχία και την ηρεμία της. Είναι μόνη της εδώ και πολλά χρόνια χωρίς να επιδιώκει να κάνει σχέση. Ίσως και να το αποφεύγει κιόλας, θα μπορούσε να πει κανείς.
Η αναφορά μου στη Μαρία έγινε γιατί θέλω να σημειώσω ότι είναι πάρα πολλές οι Μαρίες οι οποίες βρίσκονται ανάμεσά μας. Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κανείς κοιτάζοντας γύρω του ότι οι μόνες γυναίκες έχουν αυξηθεί κατά πολύ σε σχέση με το παρελθόν. Δεν έχω κάνει επίσημη στατιστική, αλλά υπολογίζω ότι ίσως και το ένα τρίτο των γυναικών σήμερα είναι singles.
Παρ’ όλο που στην Ελληνική κοινωνία το στερεότυπο του «να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά για να βολευτείς και να είσαι ευτυχισμένη» υπάρχει ακόμη και με αυτό γαλουχήθηκαν αυτές οι γενιές, ωστόσο οι ίδιες αυτές γενιές (για να γίνω πιο συγκεκριμένη αρκετές από αυτές τις γυναίκες) είχαν τα κότσια να το σπάσουν. Πρώτος σημαντικός παράγοντας που άνοιξε αυτόν το δρόμο είναι η μόρφωση. Οι περισσότερες γυναίκες πια, έχουν δικαίωμα στη μόρφωση με αποτέλεσμα να ξέρουν πια να διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον.
Επιπλέον οι γυναίκες πια είναι αυτόνομες (έχουν δουλειά και οικονομική αυτάρκεια) και δεν έχουν ανάγκη σε κανέναν τομέα έναν άντρα για να είναι ολοκληρωμένες και ευτυχισμένες. Οι γυναίκες σήμερα είναι ανεξάρτητες, χειραφετημένες και ευτυχώς καθόλου πρόθυμες να συμβιβαστούν. Σε αντίθεση με τα παλιότερα χρόνια έχουν πια δικαίωμα επιλογής. Το να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια δεν αποτελεί μονόδρομο πια. Υπάρχουν πολλοί και διάφοροι διαθέσιμοι δρόμοι που μπορούν να ακολουθήσουν. Οπότε το «χωρισμένη» και «μόνη», ενώ παλιά αποτελούσαν ταμπέλες με αρνητικό πρόσημο για μια γυναίκα, σήμερα τολμώ να πω ότι σε αντίθεση με το παρελθόν σηματοδοτούν την ελευθερία και κατ’ επέκταση την ευτυχία μιας γυναίκας.
Σε καμιά περίπτωση με όλα τα παραπάνω δε θέλω να πω ότι είναι κακό ή ότι δεν πρέπει να κάνουν σχέσεις οι άνθρωποι. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι ευτυχώς αυτό σήμερα δεν αποτελεί τη μοναδική επιλογή την οποία αν δεν κάνεις θα είσαι περιθωριοποιημένη, στιγματισμένη και δυστυχισμένη.
Ζωή Δελιακίδου
Είμαι η Ζωή Δελιακίδου. Είμαι ψυχολόγος απόφοιτος του ΑΠΘ. Αγαπώ τα ζωάκια, τα ταξίδια και το ποδήλατο μου. Ζω και δραστηριοποιούμαι στην Θεσσαλονίκη. Γράφω γιατί είναι θεραπευτικό και γιατί θέλω να επικοινωνώ τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου.
