Γράμματα στη Θεά Αθηνά – Β

Στην καρδιά σου μόνο εμένα αφήνεις να κάνω κατάληψη.

Βάρος και σήμερα στο κεφάλι μου. Μα δε γυρνάει ο χρόνος πίσω ψυχούλα μου, μακάρι να μπορούσα. Βάρος και σήμερα και δεν το αντέχω. Κι αν ήταν καλύτερα; Ποιος είναι σε θέση ν’απαντήσει τα βαρύτερα ερωτήματα του έρωτά μας; Όμως η ερώτηση να στριφογυρνάει στο κεφάλι μου, σαν να μην έφτανε που έχω πιει πάλι υπερβολικά και δεν μπορώ να ηρεμήσω.

Μα μόνο αυτό σε παρακάλεσα να μου παραδώσεις… μια ευκαιρία να στρώσω τα λάθη μας ξανά απ΄την αρχή. Η ζέση της παρουσίας σου χαμένη, πάει πολύ καιρός που ήσουν δίπλα μου. Δεν παίζει ρόλο… κλείσω δεν κλείσω τα μάτια μου εγώ σε βλέπω εδώ. Αφού ποτέ στ’ αλήθεια δεν έφυγες. Πάντα εδώ και πάντα σε ένιωθα.

Έβαλα κι άλλο ένα ποτό, αρχίζει να μ’αρέσει.

-Και πώς πιστεύεις πως μια μέρα θα ξαναγεννηθεί; Πώς γίνεται Δημήτρη να βλέπεις κάτι τέτοιο;
-Έχω δει πώς με κοιτάζει. Είναι απλό. Δε χρειάζεται να μιλάμε, απλά να κοιταζόμαστε και επικοινωνούμε.

Τέτοια ενέργεια η μοίρα δεν την σπάει. Δε γίνεται, αφού εδώ οι νόμοι δε μετράνε. Εδώ είμαστε μόνο εγώ κι εσύ και δε χωράει κάτι πέρα απ’ το μαζί. Η μοίρα μας γυρνάει κι ας έχεις άλλον στο κρεβάτι, στην καρδιά σου μόνο εμένα αφήνεις να κάνω κατάληψη. Το ξέρω καλά και δεν παύω να έχω πίστη. Η ζωή μου σε σένα γυρνάει, πώς να πάω κόντρα σ’αυτό το ποτάμι; Αφού είναι η φύση σου να είσαι μπερδεμένη. Και τι μ’αυτό; Εγώ αγάπησα κάθε σου λάθος, είμαι κοντά σου κι ας είμαι μακριά. Στο κάτω κάτω η ζωή θα μας ενώσει. Όπως και κάποτε το έκανε, έτσι θα ξαναγίνει. Στην μοναξιά του κόσμου αυτού είμαστε μαζί φτιαγμένοι. Πάρε τη μεζούρα σου και μέτρησέ τα όλα, θα δεις ότι είναι κομμένα και ραμμένα για μας.

Έχει ώρα που σταμάτησε η μουσική και έξω έχει πολύ σκοτάδι. Βλέπω απ’ το παράθυρο και είσαι εκεί… μέσα μου πάλι, λείπεις, γιατί δεν είσαι εδώ. Έφυγες μα… ακόμα είσαι εδώ!

Δημήτρης