Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα
Ζούσε χαρούμενα παρά τις παραπανίσιες εργατοώρες, τον περιορισμένο ελεύθερο χρόνο και την έλλειψη οικογένειας. Αν και για κάποια άλλη γυναίκα ίσως αυτό να αποτελούσε πηγή θλίψης, η Μαγδαληνή ένιωθε ‘’to the point’’. Είχε ασχοληθεί εκτεταμένα με τον εαυτό της και είχε καταλάβει πώς και γιατί έπαιρνε αποφάσεις. Όπως για παράδειγμα ότι η μητρότητα ήταν γι’ αυτήν υπερβολικά μεγάλη ευθύνη. Έστω και αν η ίδια σεβόταν και λάτρευε τα παιδιά. Έτσι, ένιωθε ευγνωμοσύνη για ό,τι είχε και πορευόταν χωρίς να νιώθει κανένα βάρος.
Εκείνο το μεσημέρι της Τετάρτης είχε χρειαστεί να αλλάξει το πρόγραμμά της για να κάνει μια σοβαρή εξωτερική εργασία. Βρισκόταν στον κεντρικό δρόμο όπου η κίνηση ήταν ακόμα λιγοστή. Η Μαγδαληνή συνήθιζε να περπατάει γρήγορα χωρίς να χαζεύει δεξιά και αριστερά. Όταν είχε πλησιάσει αρκετά στην υπηρεσία που την ενδιέφερε, χαλάρωσε ελαφρά το βήμα της. Εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκε σχεδόν αστραπιαία και ίσως από ένστικτο τι συνέβαινε. Ευθεία μπροστά της σε λίγα μετρά απόσταση βρισκόταν ένα μικρό αγοράκι που χάζευε τη βιτρίνα ενός καταστήματος παιχνιδιών. Το παιδί στεκόταν μόνο δίπλα ακριβώς από την είσοδο του καταστήματος. Στο δρόμο, κινούνταν ένα τζιπ με σκούρα τζάμια, με χαμηλή ταχύτητα. Το παιδί είχε γυρισμένη την πλάτη προς το δρόμο και ήταν εντελώς απορροφημένο από αυτό που έβλεπε.
Το αυτοκίνητο σταμάτησε στο σημείο που ήταν το παιδί και απείχε δυο περίπου μέτρα από αυτό. Η Μαγδαληνή έβλεπε την απόσταση που είχε αυτή από το παιδί και την απόσταση που είχε το τζιπ. Με όλη τη δύναμη της ψυχής της και με την καρδιά της να χτυπάει σαν τρελή, έτρεξε κάνοντας το μεγαλύτερο άλμα που μπορούσε και στάθηκε δίπλα στο παιδί. Την ίδια στιγμή, ο άγνωστος είχε ανοίξει την πόρτα του τζιπ, αντικρίζοντάς την, έκλεισε με δύναμη την πόρτα και απομακρύνθηκε με μεγάλη ταχύτητα. Η μητέρα του παιδιού είχε δει όλη αυτή τη σκηνή από το εσωτερικό του καταστήματος ενώ έτρεχε προς τα έξω.
Η νεαρή μητέρα είχε μπει στο κατάστημα σπρώχνοντας το καρότσι με το μωρό και δεν πρόσεξε ότι το παιδί της δεν την ακολουθούσε. Έντρομη έφτασε στο παιδί και το σήκωσε στην αγκαλιά της. Το αγκάλιαζε και το φιλούσε και έκλαιγε από χαρά και από φόβο. Ευχαριστούσε τη Μαγδαληνή που είχε προστατέψει το παιδί και τη ρωτούσε πώς κατάλαβε τι επρόκειτο να συμβεί. Η Μαγδαληνή δεν μπορούσε να πει το παραμικρό αφού μόλις και μετά βίας ανέπνεε. Όλη αυτή η προσπάθεια και η αγωνία την είχαν προσωρινά εξαντλήσει. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να χαμογελάει αμυδρά και με ένα νεύμα να δείξει ότι όλα ήταν εντάξει.
Όταν ξαναβρήκε την αναπνοή της και ηρέμησε, η Μαγδαληνή αισθανόταν συγκινημένη. Τώρα είχε έναν ακόμα λόγο να αισθάνεται ευγνωμοσύνη. Όλα είχαν πάει ανέλπιστα καλά γιατί μόλις είχε σώσει ένα παιδάκι.
Παρασκευή Φωτοπούλου
Αγαπώ να διαβάζω και ειδικά Ελληνική Μυθολογία όταν έχω ελεύθερο χρόνο ασχολούμαι με την συγγραφή κειμένων.
