Ένας μπαμπάς για τη Μελίνα
I: Το κεφάλαιο «άντρες» το είχα κλείσει μέσα μου. Για σιγουριά, κρέμασα λουκέτο και πέταξα το κλειδί. Από το γάμο μου κράτησα μόνο τη Μελίνα. Αυτή χρωμάτιζε τις μέρες μου και φώτιζε σαν ολόγιομο φεγγάρι τις νυχτιές μου, γέμιζε με γέλιο την άδεια μου ζωή. Είχαμε η μία την άλλη και αυτό ήταν αρκετό. Αυτό πίστευα τότε.
Ο Σίμος ήταν εντάξει στις υποχρεώσεις του. Φρόντιζε και με το παραπάνω τη διατροφή. Το παιδί το έβλεπε σύμφωνα με το διάταγμα. Δεν αιτήθηκε ποτέ κάτι περισσότερο. Στη Μελίνα μιλούσα για τον πατέρα της με τα καλύτερα λόγια. Έβλεπα όμως κάτι που δε μου άρεσε. Μια απροθυμία, όταν ερχόταν ο πατέρας της να την πάρει από το σπίτι. Με τα πολλά, κατάφερα να μάθω τι γινόταν. Ο Σίμος δεν έδινε στη μικρή τη σημασία που ήθελε. Το χρόνο με τον πατέρα της η μικρή τον περνούσε μπροστά από την οθόνη της τηλεόρασης, ή παρέα με τον υπολογιστή, όταν ο Σίμος είχε δουλειά.
Όταν ήρθε στη ζωή μου ο Ανέστης είχα τους ενδοιασμούς μου. Μου άρεσε σαν άντρας, μα πιο πολύ μου άρεσε που κοντά του ένιωθα μια ασφάλεια. Ήμουν ξεκάθαρη από την αρχή της σχέσης μας. Τίποτα δε θα έβαζα πάνω από την κόρη μου. Μέσα σε διάστημα δώδεκα μηνών από την ημέρα που τον γνώρισα, έβγαλα το λουκέτο από την καρδιά μου και φόρεσα για δεύτερη φορά το νυφικό. Η Μελίνα δέχτηκε τον Ανέστη χωρίς καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια. Ίσως αυτό να οφείλεται στο χρόνο που ο Ανέστης επένδυσε στη σχέση τους. Ίσως και στο γεγονός ότι αγαπούσε πολύ ο ίδιος τα παιδιά.
Χθες, η Μελίνα με ρώτησε αν μπορεί να τον αποκαλεί “μπαμπά”. Ψάχνοντας να δικαιολογηθεί μου δήλωσε πως πάντα ονειρευόταν έναν μπαμπά που να της διαβάζει παραμύθια, να φτιάχνουν μαζί παζλ και να κατασκηνώνουν στον κήπο τα ζεστά βράδια του καλοκαιριού, ό,τι ακριβώς δηλαδή κάνει με τον Ανέστη. «Ο Σίμος είναι ο πατέρας σου», της είπα. «Και ο Ανέστης είναι ο μπαμπάς σου, φυσικά και μπορείς να τον λες μπαμπά».
Λ: Η ιστορία της Μελίνας φέρνει στο προσκήνιο το αιώνιο ερώτημα. Πότε είσαι γονιός στα αλήθεια; Διαφορετικά διατυπωμένο, η συμμετοχή σου στη σύλληψη, ή ένα ποσό για την κάλυψη των αναγκών, σε κάνει γονιό; Αρκεί να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί και να καλύπτεις τα έξοδά του; Ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε απαλλαγμένοι από συναισθηματισμούς, αν και ομολογώ πως δύσκολα μπορεί να επιτευχθεί αυτή η συνθήκη όταν αναφερόμαστε σε παιδιά. Αρκεί ένα γέλιο τους ή ένα δάκρυ για να ζήσεις τον επίγειο παράδεισο ή την κόλαση.
Το να είσαι συμμέτοχος στη σύλληψη και απών στην υπόλοιπη ζωή, δε σε κάνει γονιό. Το γιατί δε χρειάζεται ανάλυση. Είτε είσαι παρών στη σύλληψη, είτε ανώνυμος δότης σπέρματος, το ίδιο και το αυτό είναι για τη ζωή και την ψυχή ενός παιδιού, από την ώρα που εξαφανίζεσαι. Το να πληρώνεις για τις ανάγκες του και να έχεις μια τυπική σχέση, σε κάνει γονιό. Έχεις εξασφαλίσει το ζην του παιδιού σου. Αυτό είναι το πρώτο μέλημα ενός γονιού. Το ζήτημα είναι ότι δεν αρκεί αυτό μόνο για να θεωρηθείς καλός ή σπουδαίος γονιός.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το να είσαι καλός γονιός δεν έχει να κάνει με την ποσότητα αλλά με την ποιότητα του χρόνου και της ψυχής που διαθέτεις στην ανατροφή του παιδιού. Μπορεί να είσαι στον ίδιο χώρο μαζί του κάθε μέρα και πολλές ώρες και να μην αποκτήσεις ποτέ αληθινή και ουσιαστική σχέση μαζί του. Μπορεί να το βλέπεις ελάχιστα αλλά εκείνες τις στιγμές να νιώθει το πιο ευτυχισμένο πλάσμα στον κόσμο από την αγάπη και τη στοργή που εισπράττει.
Η Αμερικανίδα ποιήτρια Ανν Σέξτον δήλωσε ότι «Δεν έχει σημασία ποιος ήταν ο πατέρας μου. Αυτό που έχει σημασία είναι ποιος θυμάμαι ότι ήταν». Μου αρέσει αυτή η διατύπωση. Θέλουμε να μας θυμούνται ως ωραίους ανθρώπους. Τι πιο σημαντικό, από το να έχουμε όμορφες αναμνήσεις με τα παιδιά μας; Τι πιο όμορφο, από το να έχουν τα παιδιά μας τις σημαντικότερες αναμνήσεις μαζί μας; Στα δικά μου κιτάπια, δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό και όμορφο. Στα δικά σας;
Εφημερίδα Αλήθεια, 26.05.20 -Ιωάννα Πιτσιλλή, Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
