Ζήσε το ταξίδι σου!

Τo είχα αυτό το κουσουράκι από μικρή, έγραφε η Αλκυόνη και δε θα μπορούσα να μη συμφωνήσω απόλυτα.

Κουσούρι και άσχημο να παίρνεις επάνω σου του καθενός την ασχήμια. Να κάνεις πρόβλημά σου το πρόβλημα του και στο τέλος εκείνος να αναπνέει από ανακούφιση κι εσύ να καταλήγεις ράκος.

Δεν έχει να κάνει με το αν είναι γνωστός, φίλος, ή συγγενής, όχι… Για όλους, πάντα, έναν καλό λόγο, ένα ζεστό χαμόγελο και μια συμβουλή για το πρόβλημα τους. Να κλαις διπλά με τον πόνο τους και να χαίρεσαι τριπλά για τη χαρά τους. Όλοι να ξαποστάινουν στην καμπούρα σου και εσύ να νιώθεις χαρά που βοηθάς.

Εσύ για όλους. Δεν έχει σημασία ποιος είναι. Δεν είχε και ποτέ… Αρκεί που εσύ ήσουν εκεί για εκείνους.

Για εσένα όμως πού ήσουν; Άκου… Όλα είναι ένας δρόμος με ανηφόρα, απότομες στροφές, σκοτεινές διαβάσεις και σαμαράκια κρυμμένα που πρέπει να είσαι καλός “οδηγός” για να περάσεις. Να τον αγαπάς αυτόν το δρόμο. Αυτόν με τις λάσπες από τις καταιγίδες της ζωής σου. Βάλε μουσική τα λόγια της μάνας σου, άναψε τσιγάρο με το χάδι του πατέρα σου. Άνοιξε το παράθυρό να μπαίνουν μέσα οι φωνές των φίλων σου και ξεκινά το ταξίδι σου.

Κάποιες στάσεις κάνε μόνο, να βάλεις βενζίνη την υπομονή σου, να σκουπίσεις το παρμπρίζ των ματιών σου από τα δάκρυα της αδικίας και πες “πάμε. Πάμε ψυχή μου.” Στην επόμενη στροφή αχνοφαίνεται ο ήλιος…