Γράμματα στη Θεά Αθηνά – Θ

Ήταν μέθη το άρωμά σου.

Έπεσα κάτω απ’τ α σκεπάσματα και με φίλησες. Με φίλησες δυνατά και ένιωσα καθώς με τραβούσες, μονομιάς τα αισθήματά σου μαζεμένα. Τα χείλη μας πιασμένα μαζί να χορεύουν ατελείωτα. Κι αυτή η ανάσα σου… δε σταμάτησε να παίζει και να ακούγεται κοφτά, συγχρονισμένη με τη δική μου, να μου φέρνει διαρκώς τη μυρωδιά σου. Ήτανε μέθη το άρωμά σου. Η καλύτερη μέθη. Το χέρι μου κολλημένο στο σβέρκο σου, να σε χαϊδεύω παίζοντας με τα μαλλιά σου.

Μοναδικός ήχος στην απόλυτη σιωπή τα φιλιά μας. Μοναδικό συναίσθημα στον αέρα ο έρωτάς μας. Τα μάτια μου κλειστά, μα σε βλέπω πεντακάθαρα μπροστά μου. Λατρεύω που κουλουριάζεις τα πόδια σου με τα δικά μου. Γυμνοί μαζί, κολλημένα τα σώματά μας, να μας χαϊδεύουν παιχνιδιάρικα οι μπούκλες των μαλλιών σου. Και τα χείλη μας δε σταματούν. Τ’ ακροδάχτυλά μου κάνουν βόλτες στο λαιμό σου. Μου χαμογελάς με ικανοποίηση…

-Αχάμ, ναι, η γεύση σου όταν πίνεις…
-Σ’ αγαπώ!
-Και εγώ σ’ αγαπώ, Δημήτρη μου…

Ο χρόνος σταματάει εκεί αφού πλέον δεν έχει χρέος να κυλάει. Πλέον είμαστε μόνο εμείς. Εγώ, κι εσύ… Μαζί…

Δημήτρης