Τα λάθη, είναι και θα είναι πάντα λάθη. Όσες χρυσόσκονες να βάλεις πάνω τους, όση αγάπη για δικαιολογία των αδικαιολόγητων, τα λάθη θα παραμένουν λάθη. Στέκονται πάντα στη γωνιά, κουνώντας σου το δάχτυλο, για συνετισμό.
Πάντα είναι εκεί σε περίοπτη θέση, για να τα βλέπεις. Εκεί, για να σου δίνουν μαθήματα. Εκεί, για να σου υπενθυμίζουν πως λάθη που διαπράττονται δύο και πλέον φορές, δεν ορίζονται ως λάθη, αλλά ηθελημένη κίνηση με σχεδόν βέβαιο αποτέλεσμα αυτοκαταστροφής. Κάθε φορά, το ίδιο πράγμα. Μια πορεία που θα μπορούσες άνετα να περιγράψεις απ’ την αρχή της, μέχρι το τέλος, τα βήματα γνωστά και πονεμένα.
Τα αποτυπώματα ακόμα υγρά, απ’ τα προηγούμενα λάθη κι εσύ, που οδηγείσαι μόνο απ’ το συναίσθημα, δεν τα αφήνεις να στεγνώσουν. Στην πραγματικότητα, δε φεύγουν ποτέ, γιατί τα λάθη σημαίνουν παρελθόν, κι αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Μπορεί όμως, να αλλάξει το παρόν και το μέλλον, αν πάψεις να εθελοτυφλείς, να τα “κοιτάξεις” κατάματα και να διαβάσεις τη σοφία που κρύβουν.
Εύη Μαυρογιάννη
