Παιδικέ εαυτέ μου, έχω την ανάγκη να σου εξηγήσω!

Μια φωτογραφία σε έναν πίνακα ανακοινώσεων στην κουζίνα μου ήταν η αιτία για να σου εξηγήσω και να απολογηθώ σε εσένα. Αυτή που με δείχνει περίπου στην ηλικία των δυο ετών και για κάποιο λόγο μετά από τόσα χρόνια που είναι καρφιτσωμένη εκεί, με έκανε να ντρέπομαι να σε κοιτάξω για πρώτη φορά παιδικέ εαυτέ μου.

Με κοιτάς με ένα βλέμμα αθώο και χαμογελαστό που κρύβει μέσα του προσμονή για ένα όμορφο μέλλον. Τότε ακόμα δεν είχες νοιώσει τη σκληρότητα και τη θλίψη που μπορεί να έφερνε το πέρασμα των χρόνων. Πίστευες πως οι άνθρωποι είναι όλοι καλοί και πως τίποτα δεν θα μπορούσε να σε βλάψει. Χαμογελούσες Θεέ μου και δε φοβόσουν, προστατευμένη μέσα σε ένα ροζ σύννεφο. Ήσουν σίγουρη πως όλα τα καλά θα έρθουν και δε χωρούσαν δεύτερες σκέψεις στο κεφαλάκι σου. Μα τώρα, μετά από τρεις δεκαετίες, έφτασες να συνειδητοποιήσεις την πραγματικότητα.

Έτσι θέλησα σήμερα να σου απολογηθώ ξέροντας πια πως η μόνη υπεύθυνη για εσένα είμαι εγώ. Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια και αυτά τα μάτια έκλαψαν πολύ και αυτή η καρδιά σφίχτηκε από τη θλίψη. Συνάντησες την κακία και σάστισες απέναντι της. Ένοιωσες στο πετσί σου την υποκρισία, το βόλεμα, την κοροϊδία. Αναρωτήθηκες γιατί να υπάρχουν κακοί άνθρωποι , για ποιο λόγο προσπαθούν να στερήσουν το χαμόγελο από τους άλλους και δεν τους αφήνουν να ευτυχίσουν. Απάντηση δε σου δόθηκε, μα ούτε και εγώ ξέρω για να σου εξηγήσω, μπορώ όμως να κάνω κάτι για σένα τώρα πια.

Είμαι έτοιμη να σε προστατέψω και να σου επουλώσω τις πληγές. Έχω χρέος να σε βάλω στη κορυφή των προτεραιοτήτων μου και θα το κάνω. Γιατί τώρα ξέρω πως αξίζεις πολλά και δεν πρέπει να σε χαραμίσω. Γιατί ναι, τον κόσμο δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε και δεν υπάρχει λόγος να μπούμε και στον κόπο να το προσπαθήσουμε. Μα σου ορκίζομαι πως από εδώ και πέρα θα είμαι αντάξια σου και δεν θα ξαναχαμηλώσω το βλέμμα μου ντροπιασμένη στο αντίκρισμα σου.

Χριστίνα Ρογκάκου

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *