Υπάρχει μια λέξη
που ‘χει το χρώμα της νύχτας… Μιας νύχτας όμως αφέγγαρης και άναστρης.
Και τι να ‘ναι άραγε μια νύχτα δίχως φεγγάρι και δίχως αστέρια;
Υπάρχει μια λέξη που δυσοσμεί τα πάντα γύρω σου.
Και πνίγει την ανάσα σου,
τη σπάει σε μυριάδες οδυνηρούς αναστεναγμούς.
Το οξυγόνο πλέον δεν αρκεί…
Υπάρχει μια λέξη που αντηχεί τον τρόμο της φωτιάς
και απανθρακώνει το χτες, το σήμερα, το αύριο. Μετουσιώνει σε στάχτη και μαύρο καπνό τα κύτταρα του μυαλού και της καρδιάς.
Εξαϋλώνει τις μνήμες σε φαντάσματα φριχτά, που σε τυλίγουν και σε σφίγγουν ανελέητα, να σε πνίξουν, να σε αποτελειώσουν, να βάψουν με το αίμα σου ολάκερη την πλάση.
Υπάρχει μια λέξη που παραλύει το βήμα σου, σε καθηλώνει σε λίγα εκατοστά γης. Εκεί! Να προσπαθείς να ισορροπήσεις φέροντας μέσα σου ένα βάρος αβάσταχτο που τείνει να σε σωριάσει χάμω.
Το όμορφο χτες μοιάζει να ‘χει μείνει τόσο πίσω.
Ξαφνικά δε θυμάσαι τίποτα.
Και το αύριο, μια γελοία πια λεξούλα δίχως καμία υπόσταση.
Μόνο το τώρα υπάρχει, σκληρό και αδυσώπητο.
Είναι η λέξη “απελπισία”!
.
.
.
Μην κλαις.
Σ’ αγαπάω…
Κοίταξέ με!
Σ’ αγαπάω!
Άσε με να σε αγκαλιάσω και να σου ψιθυρίσω μυστικά στο αυτί. Γιατί ξέρω πολλές λέξεις ακόμα, που ίσως εσύ τώρα δεν μπορείς να θυμηθείς.
Έλα να προσπαθήσουμε μαζί…
Σου έφερα μια ζυγαριά. Μια παραξενη όμως ζυγαριά που ζυγίζει αξίες και συναισθήματα.
Βάλε στο ένα τάσι του ζυγού αυτήν τη μαύρη λέξη.
Οκ… Το ξέρω. Τεράστιο το βάρος της και έκανε και κρότο.
Έλα τώρα, πάμε στο άλλο τάσι… Βάλε τις λέξεις: ‘’ήλιος’’, ‘’θάλασσα’’, ‘’αγέρας’’, ‘’γρασίδι’’.
Χμ… Δεν κουνήθηκε ιδιαίτερα.
Ας προσθέσουμε και τις λέξεις: ‘’αγάπη’’, ‘’όνειρο’’, ‘’αύριο’’, ‘’χαρά’’, ‘’λήθη’’…
Κάτι άρχισε να γίνεται τώρα!
Τι λες;
Βάζουμε και καμιά προτασούλα; Όπως: ‘’η ζωή είναι όμορφη’’, ‘’όλα θα πάνε καλά’’, ’τίποτα δεν τελείωσε ακόμα’’, ‘’τα καλύτερα είναι μπροστά μας και μας περιμένουν’’, ‘’σκέφτομαι θετικά για να ελκύσω το καλό’’…
Νομίζω τώρα πως τα τάσια έφτασαν στο ίδιο επίπεδο,
μα δε θα σταματήσουμε!
Σου το ‘χω ξαναπεί, δε γουστάρω τα ημίμετρα. Οραματίζομαι μόνο τη νίκη.
Σου ‘χω λοιπόν δυο λέξεις ακόμα: τις μαγικές λεξούλες ‘’φιλία’’ και ‘’ελπίδα’’…
Βάλ’ τες λοιπόν. Ρίξ΄τες με δύναμη, ν΄αποτινάξουν το κακό μακριά!
.
.
Χαμογέλα μου…
Σ’ αγαπάω.
Κι όταν σ’ αγαπάω, δεν ανέχομαι τον πόνο να θολώνει το βλέμμα σου.
Όταν σ’ αγαπάω, ματώνω κι εγώ από το αίμα της ψυχής σου.
Και πρέπει τώρα – αυτή τη φορά – εγώ να σε πλύνω,
να ακτινοβολήσει πάνω σου ξανά ο ήλιος της ελπίδας, ν’ αστράψει και πάλι στα μάτια σου το όμορφο αύριο!
Γιατί είναι όμορφο το αύριο και το ξέρεις.
Γιατί όλα θα περάσουνε και το ξέρεις.
Γιατί σ’ αγαπάω κι είμαι δίπλα σου και το ξέρεις.
Κι όσο σ’ αγαπάω, θα είσαι καλά για να είμαι κι εγώ.
Κι όσο μ’ αγαπάς, θα είμαι καλά για να είσαι κι εσύ.
Γιατί η αγάπη είναι πανάκεια για όλα.
Μ’ ακούς; Για όλα!
Κράτα φυλαχτό τα λόγια μου.
Φόρεσε σταυρό την αγάπη μου. Και χαμογέλα!
Γιατί στο υπόσχομαι:
Όλα θα πάνε καλά…
Κατερίνα Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα – θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να ‘μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
