Χαίρετε κυρίες και κύριοι. Για να βγάλω τα προς το ζην ασχολούμαι με αριθμούς. Είναι αυτά τα μικρά σύμβολα που βάζουν όρια στη ζωή μας. Αποτιμούν σε χρήμα, χρόνο, πόρους τις επιλογές και τις πράξεις μας. Ζούμε την εποχή της μοντελοποίησης και της ποσοτικοποίησης των πάντων. Ευτυχώς, η ανθρώπινη καρδιά και ψυχή δεν μπορεί να μετρηθεί και να μπει σε καλούπια. Προς τι αυτή η εισαγωγή; Σήμερα είναι το εκατοστό άρθρο μου στο Μεταξύ μας.
Ως συνιδρυτής και αρθρογράφος από την πρώτη μέρα, το Μεταξύ μας είναι το στέκι μου. Δε συνηθίζω να κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια. Εξάλλου ενστερνίζομαι τη ρήση του διάσημου οικονομολόγου John Maynard Keynes πως «μακροπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί». Έριξα μια ματιά στα προηγούμενα 99 άρθρα. Είδα την πορεία και την εξέλιξη από τον Γενάρη του 2018 ως σήμερα. Όλα μα όλα θα τα έγραφα κάπως διαφορετικά, θα τα συμπλήρωνα, θα αφαιρούσα, θα διόρθωνα. Το μόνο που δεν θ’ άλλαζα είναι το ύφος. Κουβαλά την όποια εντιμότητα και οπτική έχω για τον κόσμο.
Σε αυτή την πορεία, γνώρισα από κοντά και διαδικτυακά αρκετό κόσμο, αρθρογράφους και αναγνώστες. Απέκτησα φίλες και φίλους, συνοδοιπόρους, δρόμοι έσμιξαν και χώρισαν. Σχόλια, επισημάνσεις, φαγοπότια, συναντήσεις, όμορφες και άσχημες στιγμές, εύκολες και δύσκολες αποφάσεις. Αν μη τι άλλο, υπήρξε μια ενδιαφέρουσα διαδρομή ως τώρα. Αρκετά όμως με την αναδρομή. Τι κάνουμε από ‘δω και πέρα;
Είναι αλήθεια πως με τον ερχομό του δεύτερου παιδιού, με τις υπηρεσιακές ευθύνες ν’ αυξάνουν, δυο βιβλία και την μόνιμη αρθρογραφία σε εφημερίδες, το δόλιο το στέκι το έχω αφήσει πιο πίσω αρθρογραφικά. Η παραδοχή είναι το πρώτο βήμα. Η επανόρθωση είναι το δεύτερο. Οι εποχές είναι δύσκολες για τα sites. Χωρίς χορηγίες και λεφτά στο facebook, τα likes και η αναγνωσιμότητα έχουν περιοριστεί. Δεκάρα δε δίνω. Είναι το στέκι μου και θα συνεχίζω να αρθρογραφώ και να το στηρίζω για όσο μας βγάλει ο δρόμος. Αυτός ξέρει.
Στο σημερινό άρθρο δε χωρούν αναλύσεις και φιλοσοφίες. Στέκομαι καταμεσής στο δρόμο και σας κοιτάζω. Πορευτήκαμε παρέα, με στηρίξατε και με πιστέψατε, βήμα το βήμα, λέξη τη λέξη. Βαθιά υπόκλιση στην αφεντιά σας και ένα ευχαριστώ καρδιάς. Ανάσα και συνεχίζουμε. Παρέα.
Τα σέβη μου.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
