Κομμάτια

Νόμιζα πως αν γνώριζα ποια κομμάτια λείπουν από τους ανθρώπους, η ζωή θα ήταν εύκολη. Θα ήξερα πώς να βοηθήσω. Θα βοηθούσα τους ανθρώπους να βρουν τα κομμάτια που τους λείπουν. Πόσο όμορφη θα μπορούσε να γίνει η ζωή;

Φαίνεται το φώναξα πολλές φορές και πολύ δυνατά. Κάποιος, κάτι εκεί έξω με άκουσε. Ένα μαγικό πρωινό ξύπνησα σε έναν κόσμο που μπορούσα να καταλάβω. Στήθηκα μπροστά στον καθρέφτη και κοίταξα την μορφή μου με καινούργια μάτια. Μετρούσα κομμάτια, έβλεπα τα κενά στο παζλ της ολοκλήρωσής μου και ήξερα πώς να τα καλύψω.

Ξεκίνησα από το μικρότερο κομμάτι που μου έλλειπε και πήγαινα προς το μεγαλύτερο.

«Επιτυχία, επιβράβευση, χρήματα και…»

Ξαφνικά κοιτούσα σε μια τεράστια μαύρη τρύπα και δεν μπορούσα να δω τι έγγραφε. Το μεγαλύτερο κομμάτι που μου έλλειπε και δεν μπορούσα να δω ποιο είναι. Κάθε φορά που προσπαθούσα να διαβάσω τι έγγραφε τα μάτια μου δάκρυζαν.

Απομακρύνθηκα από τον καθρέπτη και βγήκα μια βόλτα. Ο αέρας χτυπούσε το πρόσωπό μου και εγώ διάβαζα τους ανθρώπους γύρω μου. Κάθε άνθρωπος είχε τα κομμάτια του σε διαφορετικό σημείο και αυτό το κομμάτι έμοιαζε να λείπει από όλους. Φαίνεται όλοι είμαστε όντως μοναδικοί. Πώς μπορώ όμως τώρα να βρω ποιο είναι αυτό το κομμάτι;

Οι ώρες πέρασαν. Δε βρήκα τις απαντήσεις μου και τα πόδια μου με οδήγησαν σε ένα πάρκο. Εκεί κάθισα και απόλαυσα τη θέα της πόλης. Άφησα το μυαλό μου να περιπλανηθεί στους δρόμους της σκέψης, καθώς το σώμα μου ξεκουραζόταν.

Ξαφνικά ένα χειροκρότημα με επανάφερε στην πραγματικότητα. Ο κόσμος στο πάρκο χειροκρότησε ένα ζευγάρι που αρραβωνιάστηκε στη μέση του πάρκου. Ρούχα σκισμένα και βρώμικα. Καπάκι από μπύρα για δαχτυλίδι και όμως έδειχναν τόσο ευτυχισμένοι.

Γιατί γελούσαν τόσο δυνατά; Τόσα κομμάτια έλλειπαν από πάνω τους και αυτοί τραγουδούσαν και χόρευαν. Πρόσεξα μήπως έχουν εκείνο το κομμάτι το μεγάλο που έψαχνα και εγώ. Όμως όχι, έλλειπε και από αυτούς.

Τι μας κάνει τελικά ολόκληρους; Τι είναι αυτό το μεγάλο κομμάτι που λείπει από όλους μας; Σκεφτόμουν καθώς απομακρυνόμουν.

Τότε μια φωνή, χωρίς πρόσωπο, ψιθύρισε στο αυτί μου.

«Δε βλέπεις αυτό που ψάχνεις, γιατί είσαι πολύ κοντά.»

Σαστισμένος γύρισα απότομα το κεφάλι και κοίταξα το ζευγάρι. Από μακριά ήταν ξεκάθαρο. Κάθε άνθρωπος, με τα κενά του από μακριά έμοιαζε με ένα κομμάτι. Και αυτοί οι δύο ήταν ο ένας το κομμάτι που έλλειπε από τον άλλον. Γιατί ο άνθρωπος είναι ένα παζλ που συμπληρώνεται, μόνο όταν συναντήσεις το άλλο σου μισό.

Γιώργος Χατζηκυριάκου