Κάνει λίγη ψύχρα απόψε. Σαν να κρυώνουν τα φύλλα της ψυχής μου, μέσα μου γίνονται συνεχώς συγκρούσεις σφοδρές. Και γύρω μου, πέφτει σιγή και σκοτεινιά, σαν να μαύρισε ο ουρανός. Τρομάζω πολύ και πονάω εσωτερικά.
Αυτό το μυστήριο που πλανιέται ανεξέλεγκτο στην πλάση τον τελευταίο καιρό με γεμίζει μοναξιά. Τραντάζονται συνέχεια τα εσωτερικά μου βουνά και κόβονται στα δυο. Οι δρόμοι μου γεμίζουν φωτιά και εγώ προχωράω μονάχη μου γεμάτη ερωτήματα και πόνο σε φλεγόμενα μονοπάτια.
Ακούω συνέχεια φωνές και ψιθύρους, βουίζουν τα αυτιά μου και κοντεύουν να με τρελάνουν φωνές που μου υποδεικνύουν τι να κάνω. Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να συνεχίσω να προχωράω μπροστά μπας και καταφέρω να ξεφύγω από όλα αυτά που γύρω μου συμβαίνουν.
Πολύ βάρος έχει τούτος ο κόσμος και εγώ δεν προλαβαίνω να σταθώ και να ξεκουράσω την ψυχή μου. Ανεξέλεγκτα μέσα μου με πολεμάει το κακό. Με χτυπάει από όλες τις πλευρές. Μειώνονται οι αντοχές μου, το καταλαβαίνω, αλλά είναι μονόδρομος και πρέπει να προχωρήσω μπροστά αν θέλω να ξεφύγω από αυτά όλα που με ματώνουν και με γονατίζουν.
Δε μου επιτρέπω να καταδικάσω τον εαυτό μου σε αυτήν την στασιμότητα. Για αυτό αρχίζω να ξεμακραίνω από την προστατευόμενη περιοχή μου, ελπίζοντας να ισορροπήσω σε αυτήν τη μεταβατική πραγματικότητα. Η ανάσα μου βαραίνει κάθε που ξεμακραίνω, το βλέμμα μου λίγο θολώνει και η ψυχή μου παλεύει και στροβιλίζεται. Πρέπει να προχωρήσω να ξεφύγω από αυτόν τον μελανό κόσμο. Να βρω το ρυθμό μου, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό.
Ο ήλιος αρχίζει να εγκαταλείπει αυτόν τον κόσμο και εγώ προσπαθώ να προχωρήσω απαλλαγμένη από σκέψεις και μεγάλες υποσχέσεις. Προχωράω μπροστά σαν χαμένη σε σκέψεις στροβιλισμένες, αλλά νιώθω γύρω μου να με περιβάλλει μια καλοσύνη και μια ειλικρίνεια πρωτόγνωρη. Ψυχή και πνεύμα αναπνέουν και καθαρίζουν βαθιά.
Άνοιξα τα χέρια μου, κοίταξα προς στιγμήν πίσω μου και είδα πως ξέφυγα από αυτήν τη μαυρίλα του κόσμου. Μπροστά μου έβλεπα ήλιους, αστέρια φωτεινά. Και στο μυαλό μου καρφώθηκε η ανατροπή αυτής της μεγάλης μαυρίλας που προσπαθεί να καταπιεί τους πάντες, αλλά μαζί μου δε θα τα καταφέρει.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
