Σ. Η θάλασσα, λοιπόν, η δική μου, είναι τετραγωνισμένη. Έχει γωνίες και όχι καμπύλες. Έχει σχήμα ρόμβου και όχι μπαλονιού. Είναι τεθλασμένες γραμμές στον ορίζοντα. Έχει χρώμα λευκό και όχι βαθύ κυανό. Ούτε πρασινωπό.
Η θάλασσά μου δεν έχει ναυάγια. Δεν κρύβει θησαυρούς, ούτε πήλινα αγγεία. Είναι μια ζωγραφιά στο λευκό καμβά που κρατάς. Είναι ένα μικρό στίγμα, πάνω στο χάρτη της ζωής. Η δική μου θάλασσα δεν είναι αλμυρή. Δεν είναι η θάλασσα του νόστου (νόστιμη). Έχει όμως μια γοητεία. Είναι διάφανη.
Ε. Η θάλασσα, λοιπόν, η δική μου, είναι ολοστρόγγυλη. Σχηματίζει φαύλους κύκλους και δίνες. Έχει το σχήμα της πανσελήνου και όχι γραμμές οριζόντων. Είναι υδρόγειος χωρίς αρχή και τέλος. Έχει χρώμα κατακόκκινο και όχι μπλε. Ούτε σμαραγδί.
Η θάλασσά μου κρύβει ναυάγια. Σεντούκια με κρυμμένα μυστικά που χάθηκαν μέσα από τα χέρια πειρατών. Χαμένες μάχες και σκισμένα πανιά από αρχαία πλοία. Είναι μια μαύρη τρύπα, δυσνόητη στον πίνακα που με απορία κοιτάς. Είναι ένα σημάδι μελανό στις ακτογραμμές του κόσμου. Η δική μου θάλασσα είναι παραπάνω αλμυρή από τις συνηθισμένες. Έχει όμως μία γοητεία. Είναι σκοτεινή.
Στυλιανός Καστρόπουλος, Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια… Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά…
