Θα’ θελα να’ σουν το παρελθόν μου. Να μπορούσα να σου χαρίσω όλες τις στιγμές που δεν έζησα μαζί σου. Να περνούσε ο χρόνος και να μας έβρισκε τον έναν πλάι στον άλλον να μεγαλώνουμε μαζί.
Θα’ θελα να ‘σουν το παρελθόν μου, μα ευγνωμονώ οποίον σε έφερε στο παρόν μου. Γιατί μπορώ και μοιράζομαι μαζί σου τις μέρες μου και γεμίζω από μένα τις δικές σου. Όσο για το μέλλον; Ποτέ άλλοτε δεν το ένιωσα να κυλά με τόσο φως και ελπίδα, τόσο αβίαστα. Σαν να έχω ζήσει ξανά μαζί σου μέσα στο χρόνο, σαν να σε γνώριζα από καιρό, σαν οι ψυχές μας να ήταν μια και να μοιράστηκαν σε δυο σώματα.
Κοντά σου νιώθω σπίτι μου, προστασία και ασφάλεια. Και θέλω να μείνω εδώ, να είμαι στο εδώ σου. Τα χέρια σου… τα μάτια σου… τα χείλη σου… Όσα δικά σου, πια και δικά μου. Δώρα πολύτιμα και ανεκτίμητα. Πόσο όμορφο στ’ αλήθεια να μοιράζεσαι τη ζωή σου με αυτόν που αγαπάς; Πράγματα απλά, μα βασικά.
Πλέον, είμαι πεπεισμένη πως ο άνθρωπος μόνο στη συντροφικότητα είναι πλήρης. Ναι, εσύ μου κατέρριψες όλες τις αντιλήψεις μου, διέλυσες τα στερεότυπα της ζωής μου, άλλαξες τα χρώματα που είχα επιλέξει. Το πριν μου μια προετοιμασία για να υποδεχτώ εσένα. Έτοιμη, κατασταλαγμένη, προετοιμασμένη για να δω το μεγαλείο σου. Τώρα πια, ξέρω πως βρήκα το νησί μου και μπορώ να αφήσω τις βαλίτσες από τα χέρια μου και να τις αδειάσω. Καρδιά μου, φτάσαμε στον προορισμό μας!
Ελένη Καρβουνάρη
