Πόσες “Καρολάιν” υπάρχουν; Άπειρες. Που τις κλείνουν σε ένα σπίτι, τις κόβουν τα φτερά, τις παρέες, το χαμόγελο.
Ένα μωρό θα μεγαλώσει δίχως τη μάνα. Ένα μωρό έχει πατέρα δολοφόνο. Εκείνος που του στέρησε τη μητρική αγκαλιά.
Ο σκύλος θα τον ενοχοποιούσε άμεσα. Άρα του ήταν φορτίο. Εκείνον ας τον κρίνει η δικαιοσύνη.
Μια “Καρολάιν” σε κάθε γειτονιά. Σας ακούγεται μεγάλο το ποσοστό; Και όμως, είναι η αλήθεια.
Ας φροντίσουμε ως υπεύθυνοι πολίτες να προστατεύσουμε αυτές τις γυναίκες. Ας είμαστε με τα μάτια ανοιχτά στη δυστυχία του άλλου. Τη βλέπουμε εξάλλου. Φωνάζει από μακριά.
Πόσοι γονείς δε στηρίζουν τις κόρες τους όταν δε ζουν καλά; Αρκετοί. “Να κάνεις υπομονή. Να καθίσεις εκεί που διάλεξες”. Αποκλείεται, θα μου πείτε. Μα δε μιλάω δίχως γεγονότα.
Μια μάνα χθες αγκάλιαζε τον δολοφόνο του παιδιού της. Μια μάνα που αν ήξερε τα προβλήματά της, θα την έπαιρνε από εκείνον. Μια μάνα καλείται να μεγαλώσει το εγγονάκι της.
Ένα αγγελικό πλάσμα έφυγε με τον πιο βάναυσο τρόπο. Χθες είπα στους μικρούς μου γιους πως πρέπει να σέβονται τα κορίτσια. Σήμερα θα κάνω το ίδιο. Δε θα πάψω να το κάνω μέχρι να το αφομοιώσουν. Κανένας δεν είναι κτήμα κανενός.
Ο δρόμος ελεύθερος και τα σκυλιά δεμένα, έλεγαν. Μόνο που στην περίπτωση αυτή ο σκύλος “δέθηκε” για τη συγκάλυψη ενός άγριου εγκλήματος. Ο δρόμος δεν ήταν ανοιχτός για ένα κορίτσι. Για εκείνο το κορίτσι που πενθεί ο κόσμος τόσες ημέρες.
Αναπαύσου εν ειρήνη, Καρολάιν.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι’ αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
