Γράμματα στη Θεά Αθηνά – Λ
Λαχταρούσα ανέκαθεν να ζήσω το μοντέλο ζωής που έβλεπα μικρός. Να δω τους ανθρώπους να ζουν όπως βλέπαμε στις ταινίες. Αυτό το ρημάδι αμερικάνικο όνειρο να γίνεται πραγματικότητα. Δε χώνεψα ποτέ γιατί μια παρέα να μη ζει και να διασκεδάζει, ένα ζευγάρι να χρειάζεται κάτι ιδιαίτερο για να μείνει ενωμένο λες και η αγάπη δεν τους κρατάει ενωμένους.
Οι ανησυχίες μου πολλές κι απόψε, αλλά δε θέλω να πιω. Κάπου κάπου αποδεικνύω στον εαυτό μου ότι παρά την ποσότητα αλκοολικός δεν είμαι, το ελέγχω και πράγματι το κάνω. Άρα λοιπόν χρειάζεται μια γυναίκα κάτι παραπάνω από ένα πάνινο παπούτσι, ένα τζιν και μια τυχαία μπλούζα για να αρέσει; Πού πήγε η απλότητα που είχαμε;; Που βλέπαμε πάντα στις φωτογραφίες της δεκαετίας του 80′, όταν οι γονείς ήταν στα νιάτα τους;; Πού πήγε λοιπόν αυτή η απλότητα; Στέκεται στα ράφια των περασμένων δεκαετιών παρέα με την αγάπη μας; Την ίδια αγάπη που ανταλλάξαμε με την κοινωνική αποδοχή από έναν κόσμο που δε μας υπολογίζει και ποτέ δε θα φροντίσει για μας; Μα δε γεννήθηκε ο κόσμος κι ο πλανήτης που όλοι θα γεννιούνται τέλειοι και θα’ ναι ταυτόχρονα μοντέλα και πανέμορφοι. Άρα, γιατί αυτό το 400άρι για μια ζωή χωρίς νόημα και χαρά; Στην τελική, αν ήξερα πως θα βρω όπως και να ‘χει κάποια στιγμή τη δυστυχία, τότε απλά θα προσπαθούσα απεγνωσμένα να το καθυστερήσω.
Δεν ξέρω γιατί η αγάπη μας που πάντα συνήθιζε να βολτάρει με εκείνο το παλιό κορεάτικο χτυπημένο αμάξι επέλεξε να κοιτάξει τι λένε οι άλλοι. Τι λένε τα γαμημένα στερεότυπα; Ότι τα νιάτα μας πρέπει να πίνουν ατελείωτα, να πίνουν καφέ κάθε μέρα για να επέλθει η ευτυχία και να είμαστε cool. Η ζωή μας που διακατέχεται από τον πολιτισμό με τη διατύπωση του Μαρκ Τουαίην. Δεν αξίζει. Ακόμα κι αν κερδίσεις κάτι, η χασούρα είναι μεγαλύτερη. Οι αποδράσεις προς τη θάλασσα χωρίς κανένα συγκεκριμένο προορισμό πάντα θα έχουν τη μεγαλύτερη ομορφιά. Να στρίβεις απλά το σαραβαλιασμένο αμάξι τελευταία στιγμή στην έξοδο, χωρίς σκέψη για το αν είναι το πιο in μέρος. Αλλά τα στερεότυπα απαιτούν να δολοφονείται ο αυθορμητισμός και να μην επιζεί το ΈΝΑ άλλα το ΕΜΕΙΣ. Να είμαστε το πιο ωραίο ζευγάρι! Μπα, σ’αυτό το τελευταίο δεν πέσαμε, αφού είχαμε πάρει παραμάζωμα τα άλλα.
Η ζωή πρέπει να έχει 3 πράγματα.Έρωτα: ακόμα κι αν δεν έχεις τον άνθρωπό σου πρέπει να υπάρχει στη ζωή σου για να ζεις σκεπτόμενος κάτι και κάποιον. Καλοκαίρι: ακόμα κι αν το ημερολόγιο λέει χειμώνας και ο καιρός προστάζουν για μπουφάν, η ζωή πρέπει να περνιέται σκεπτόμενοι ότι έρχεται ο καλός καιρός, λιγότερα ρούχα και ανάγκες και περισσότερη ανεμελιά. Και Ροκ’ν’ρολ: γιατί αν δεν έχεις χορδές κιθάρας τίποτα δεν έχει αίσθηση συντροφιάς. Χωρίς μπάσο τίποτα δε γεμίζει για να ξεχωρίσει στην καθημερινότητά μας, χωρίς τύμπανα τίποτα δεν έχει ρυθμό και χωρίς στίχους όλα είναι μια βουβή ύπαρξη και πάντα χρειάζεται η “αφήγηση”. Μα το ροκ’ν’ρολ είναι παραπάνω από απλή μουσική με κιθάρες και μαύρα ρούχα. Είναι πολλά παραπάνω από τη χημική διεργασία που μας γεμίζει ενδορφίνη. Είναι τρόπος ζωής. Η απλότητα που χρειάζεται κάποιος στη ζωή. Είναι το απλό πάρτι στην αμμουδιά με μπύρες στο χέρι και εσένα στην αγκαλιά μου φορώντας απλά μαγιό.
-Τι, εδώ;
-Ναι, απλά εδώ… δεν είναι κανείς, μόνο εμείς.
-Ok, απλά στην παραλία;
-Ναι, Δημήτρη μου, έλα εδώ.
Μου λείπει το χαμόγελό σου. Οι γκριμάτσες σου. Εσύ με το άβαφτο προσωπάκι σου. Αυτή η απλότητα που αγάπησα, ο ζήλος σου να κρατιέσαι ταπεινός άνθρωπος και να αυτοσαρκάζεσαι με την κάθε ευκαιρία. Μα πάντα δεχόσουν τα κοπλιμέντα μου, χαμογελώντας στραβά και ρωτώντας με αν το εννοώ αλήθεια. Ε, λοιπόν, μου λείπουν όλα αυτά. Μου λείπει αυτό το λίγο που με τεράστια ευκολία με καθιστούσε ευτυχισμένο. Εσύ ήσουν αυτή που το έκανε. Και ελπίζω ο καθένας να έχει την ευκαιρία να γνωρίσει τον άνθρωπό του όπως εγώ γνώρισα και άγγιξα εσένα.
Δημήτρης Γιάννης Μποζαμπαλίδης
