Πάντα αρεσκόταν στα απλά.
Μια ήσυχη παρέα, μια ήρεμη και βαθιά κουβέντα και μια συνεννόηση που γινόταν χωρίς πολλά – πολλά.
Και κάπως έτσι, παρέμεινε!
Ίδιες απόψεις, ίδιες κινήσεις, ίδιες προτιμήσεις.
Τα χρόνια άλλαξαν, κι οι εποχές.
Μα, περισσότερο η ακριβή διαπίστωση του “δεδομένου”, ως μη “δεδομένο”.
Κι αυτό, προϋπέθεσε δάκρυα, σοφία και παθήματα πολλά!
Τόσα, που να νιώσει πως δε χρειαζόταν πια ούτε ψαξίματα, ούτε ερωτηματικά.
Μια συντροφική παρέα της καρδιάς, ένα τραπεζάκι πάνω στο κύμα σε ένα ήσυχο οικογενειακό ταβερνάκι, το φεγγάρι ολοστρόγγυλο να λάμπει κι ήταν εντάξει.
Περισσότερο εντάξει κι από όλα αυτά που κάποτε θεωρούσε “προϋποθέσεις” μιας καλής ψυχολογίας για να νιώσει ότι περνά καλά.
Σκέφτηκε πως το να περνούν τα χρόνια δεν έχει πάντα αρνητικά σημεία.
Μεγαλώνεις, μαθαίνεις, εξελίσσεσαι και σίγουρα ξεχωρίζεις το στάρι απ’ την ήρα.
Μια συνειδητοποίηση χρόνων, σε γαλήνιες στιγμές λίγων ωρών.
Εύη Μαυρογιάννη
