Στα δύσκολα και στα εύκολα ο Θεός δε σε ξεχνά

Νομίζεις πως πλέον έχει μπει μια τάξη στη ζωή σου, λες. Και μάλλον έτσι είναι. Έχεις ένα σπίτι, μια δουλειά, δυο-τρεις ανθρώπους να μιλάς. Να λες και να ακούς. Και οι μέρες κυλούν κάπως έτσι. Αδιάφορα ίσως. Ίσως, γιατί ανέκαθεν είχες μια ψυχή που ταξίδευε. Ίσως, γιατί, να, αυτό το κάτι που λαχταρούσες, φαίνεται σαν κάτι ακατόρθωτο πια.

Και οι μέρες κυλούν. Μα, διάολε, τα χρόνια. Τα χρόνια φεύγουν και αυτά και συ νιώθεις πως πνίγεσαι. Ένα ρίσκο λες. Από εκείνα που έπαιρνες. Ο Θεός ξέρεις, ακούει. Όλους τους ακούει. Και κάποιες φορές σου δίνει αυτό που επιθυμείς. Όχι όμως γιατί θα σου βγει σε καλό. Όχι. Στο δίνει για να καταλάβεις πως αυτό που έχεις είναι και αυτό που χρειάζεσαι.

Το ρίσκο ήρθε μπροστά σου. Έτσι, αναπάντεχα. Σου άπλωσε το χέρι και εσύ… εσύ άφησες τη βολή σου. Τον τόπο σου. Τις συνήθειές σου. Αυτές τις βαρετές που έλεγες και έπεσες με τα μούτρα. Πού; Μα σε αυτό που λαχτάρουσες. Σε έναν έρωτα. Σε συναίσθημα που σε έκανε να λυγίσεις. Να γίνεις εύπλαστη. Να νιώσεις έστω για μια φορά πως ο άντρας της ζωής σου δεν είσαι εσύ. Να αγαπήσεις και να αφήσεις τη γυναικεία φύση σου επιτέλους να πάρει τη θέση της.

Και οι μέρες περνούν. “Ευτυχία” φωνάζεις. Ζορίζεσαι. Δεν έχεις μάθει να παίρνεις. Δεν έχεις συνηθίσει να προλαβαίνουν πριν από σένα για εσένα. Και χαμογελάς και λες: “μα να είναι αλήθεια όλα αυτά;” Θα σου πω, για να μη σε κουράζω. Όχι, δεν είναι αλήθεια. Και ό,τι σου τάξανε, κορίτσι μου, για να ταΐσουν τον άρρωστο εγωισμό τους ήταν. Για να σου χρεώνουν την κάθε μέρα. Να σε απομακρύνουν από αυτά που αγαπάς. Να σε απομακρύνουν από τους φίλους σου.

Το βάφτισαν “αγάπη”, με επίθετο: “εγώ για εσένα το κάνω”. Τώρα που ο δικός σου ενθουσιασμός έγινε αγάπη, εκείνου ο ενθουσιασμός έγινε συνήθεια. Έγινε κάτι βαρετό και εσύ ένα βάρος που γκρινιάζει όλη μέρα, που δεν ευχαριστιέται με τίποτα. Απορία στο βλέμμα σου και δάκρυα. Ξέρω…

Εκείνο το βράδυ που κατάλαβες. Εκείνο το βράδυ που ένιωσες κάτι να φεύγει από μέσα σου με βία. Το αίμα εκείνο από το πουθενά. Κατάλαβες. Και πήγες να κουρνιάσεις σε αυτή την αγκαλιά. Να σου σκουπίσει τα δάκρυα και να σου πει πως όλα είναι καλά, πως “εγώ είμαι εδώ” και αντί αυτού, άκουσες λόγια όπως “εγώ τι φταίω, εσύ έπρεπε να είσαι πιο προσεκτική”. Εκεί κατάλαβες.

Ο Θεός σου έδωσε αυτό για το οποίο προσευχόσουν τόσο καιρό. Ένα ρίσκο. Έναν έρωτα. Κάπου να ακουμπήσεις. Ένα παιδί. Για να στο πάρει όμως πίσω. Σκληρό, το ξέρω. Στα έδωσε όμως αυτά για ένα μάθημα. Και ίσως να σε κουνήσει από εκεί. Σου έδειξε τον τρόπο να έχεις πάντα εμπιστοσύνη σε εσένα. Και σε εκείνον πάνω από όλα. Ό,τι θεώρησες βαρετό, συνηθισμένο, ήταν η ζωή σου και ήταν ακριβώς αυτό που σου αναλογούσε. Κοίτα λοιπόν ψηλά. Πάρε μια βαθιά ανάσα και πάρ’ το απόφαση πως όλα έχουν την ώρα τους. Όλα.