Σταματημένο το αυτοκίνητο στο κόκκινο φανάρι της λεωφόρου. Ακούγεται μουσική στο ράδιο, αν και το μυαλό τρέχει σε χίλιες σκέψεις. Αιώνας τα λιγοστά λεπτά αναμονής μέχρι να ξεκινήσει και πάλι τη βιαστική του διαδρομή.
Μπροστά μου, μια μηχανή με ζεύγος νεαρών παιδιών και διάχυτο ερωτισμό ανάμεσά τους. Φιλιά ανταλλάσσουν, όμως μια φωτιά σε συνεπαίρνει καθώς το χαζεύεις. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων κοντοφτάνει, δεν προλαβαίνει όμως να περάσει κι έτσι περιμένει στωικά την επόμενη παύση. Το βλέμμα της γυναίκας, γλυκά πέφτει πάνω στους ερωτευμένους, γυρίζει αργά, σφίγγει το χέρι του άνδρα κοιτάζοντάς τον με απέραντη στοργή, καθώς αναμνήσεις κατακλύζουν τις θύμησες πολλών δεκαετιών πίσω…
Η ανατέλλουσα νεότητα, φιλά τρυφερά τη δύουσα νιότη, ανθίζοντας με λουλούδια αγάπης το περιβόλι της καρδιάς. Ακούγεται ξεκάθαρα τώρα το τραγούδι του σταθμού: “Ένα φιλί και τα όνειρα γίνονται πάλι…”
Ζωή Παπατζίκου
ΥΓ* 6 Ιουλίου: Παγκόσμια ημέρα φιλιού
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
