Στα πρόσωπα συνοφρυωμένες οι αγωνίες.
Στα σώματα κουρασμένες οι κινήσεις.
Πάντα οι ίδιες απαντήσεις.
Πάντα στις ίδιες ερωτήσεις.
– «Τι κάνεις;»
– «Καλά»
– «Τι κάνεις;»
– «Καλά»
Ελπίδες σε καταστολή.
Πόνοι καλά κρυμμένοι.
Μα από τι είμαστε φτιαγμένοι;
Από πληγές ή από μαχαίρια;
Και τα μόνιμα ανοιχτά μας χέρια;
Σαν τι να προσπαθούν να φτάσουν;
Χάδια, χαμόγελα, αγκαλιές ή μια καλή κουβέντα. Ίσως μια αγάπη. Ή μια αποδοχή.
Πώς άλλαξε έτσι η εποχή…
Από ανθισμένες προσμονές το γύρισε σε κρύο. Ξεροστάλιασαν οι καρδιές να περιμένουν άνθρωπο.
Και γίνανε οι ψυχές, ψυχές με υπερκόπωση.
Εύα Κοτσίκου
About Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
View all posts by Εύα Κοτσίκου | 203 posts