Εγωισμός υπερέχει πάντων
Διατάζω το νου.
Σωπαίνω την καρδιά.
Φιμώνω τη θέληση.
Κρύβω την επιθυμία.
Ξεγελάω τη λαχτάρα.
Διασκεδάζω τη θλίψη.
Απομονώνω τη σκέψη.
Διαλύω τη μορφή σου.
Επιστρέφει όμως ανελέητα η μνήμη…
Ανυπάκουο το μυαλό.
Φλύαρη η αγάπη.
Ομιλούσα η επιμονή.
Φανερή η διαταγή.
Ανένδοτη η αδημονία.
Παρούσα η χαρά.
Συντροφική η έγνοια.
Ενώνω ξανά την αύρα σου.
Δεν επέστρεψες στις θύμησές μου γιατί πολύ απλά, δεν έφυγες ποτέ.
Στο πίσω μέρος του μυαλού όσο και να καταχωνιάζω τις ξεφτισμένες μας στιγμές, εκείνες έρχονται ξανά ανέπαφες και χορεύουν μπροστά μου τον αιθέριο εκείνο χορό των αναμνήσεων με αβάσταχτα νοσταλγικό σκοπό.
Συγκροτώ το νόημα.
Συναρμολογώ την άυλη εικόνα.
Γύρισε η ενθύμηση όμως όχι εσύ…
Εγωισμός υπερέχει πάντων.
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
