Εγωισμός υπερέχει πάντων

Διατάζω το νου.
Σωπαίνω την καρδιά.
Φιμώνω τη θέληση.
Κρύβω την επιθυμία.
Ξεγελάω τη λαχτάρα.
Διασκεδάζω τη θλίψη.
Απομονώνω τη σκέψη.
Διαλύω τη μορφή σου.

Επιστρέφει όμως ανελέητα η μνήμη…
Ανυπάκουο το μυαλό.
Φλύαρη η αγάπη.
Ομιλούσα η επιμονή.
Φανερή η διαταγή.
Ανένδοτη η αδημονία.
Παρούσα η χαρά.
Συντροφική η έγνοια.
Ενώνω ξανά την αύρα σου.

Δεν επέστρεψες στις θύμησές μου γιατί πολύ απλά, δεν έφυγες ποτέ.
Στο πίσω μέρος του μυαλού όσο και να καταχωνιάζω τις ξεφτισμένες μας στιγμές, εκείνες έρχονται ξανά ανέπαφες και χορεύουν μπροστά μου τον αιθέριο εκείνο χορό των αναμνήσεων με αβάσταχτα νοσταλγικό σκοπό.

Συγκροτώ το νόημα.
Συναρμολογώ την άυλη εικόνα.
Γύρισε η ενθύμηση όμως όχι εσύ…

Εγωισμός υπερέχει πάντων.

Ζωή Παπατζίκου

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *