Εκείνο το ραντεβού
Η μέρα εκείνη είχε φθάσει.
Τα χιλιόμετρα των συζητήσεων έκοβαν το νήμα του φίνις.
Με γρήγορες κινήσεις, κοίταξε επίμονα τον εαυτό της στον καθρέφτη, καθώς άρχισε να ετοιμάζεται μηχανικά.
Χαμογέλασε, κι ένα κοφτό και, σχεδόν, ειρωνικό χαμόγελο, σχηματίστηκε στα χείλη.
Ένα ακόμα ρίσκο που έπρεπε να πάρει.
Με μια συγκρατημένη αισιοδοξία, βάδισε τα βήματα, μέχρι εκείνο το απόγευμα της ζεστής μέρας.
Ούτε ναι, ούτε όχι. Αβεβαιότητα ήταν η λέξη. Ίσως, με λίγα ψήγματα αισιοδοξίας.
Κάλεσε το ταξί, με ανάσες αγχωμένες προς τον προορισμό.
Στη γωνία ενός πολυσύχναστου δρόμου, είχε ήδη φθάσει εκείνος, περιμένοντάς την.
Θα ορκιζόταν, πως φαινόταν, επίσης διακριτικά αγχωμένος, από μια γρήγορη ματιά που έριξε πίσω απ’ το τζάμι του ταξί.
Το θεώρησε ως ένα θετικό σημάδι.
Πάντα, άλλωστε, έδινε σημασία στα βλέμματα.
Η επόμενη σκηνή παιζόταν μέσα σε ελάχιστα λεπτά, σε ένα παρακείμενο καφέ – εστιατόριο.
Δειλά και σίγουρα φοβισμένα, άφησε τον εαυτό της, βαρκάκι σε ατάραχη θάλασσα.
Και εκείνος, το ίδιο, θαρρώ.
Κι, ύστερα, άνοιξαν τα στόματα και λύθηκαν οι καρδιές.
Και τα χαμόγελα ήρθαν.
Και τα μάτια έλαμψαν.
Κι η καρδιά αναστέναξε από ανακούφιση.
Και η ψυχή ελάφρυνε.
Και μιλούσαν και μιλούσαν.
Κόσμος που πηγαινοερχόταν, κι εκείνοι ακόμα εκεί.
Και σαν να πέρασαν μέρες, εβδομάδες, μήνες.
Κι όμως, είχε μόλις βραδιάσει, με χέρια πλεγμένα.
Μα, πιο πολύ, με πλεγμένες καρδιές.
Έκτοτε…
Εύη Μαυρογιάννη
Πολύ όμορφο!!!!