Γράμματα στη Θεά Αθηνά – Ξ

Το’ χω στ’αλήθεια απορία αν διακρίνεις τον Δημήτρη

Ξανά εδώ, δεν ξέρω τι κάνει. Άραγε πιστεύει ότι εδώ είναι η θέση της; Δεν καταλαβαίνει πως δίπλα μου δεν χωράει κάποια, δεν χωράει σίγουρα αυτή; Ξεφούσκωσε μου λέει ό,τι είχα και πιστεύει ότι προχωράω. Μπα… Της προτείνω να πιούμε κάτι παρέα. Κλασικά, αρνείται και εκνευρίζομαι μ’ αυτό. Δεν μπορώ να κάτσω αν δεν κάνω κάτι ή δεν πίνω κάτι – τι να εξηγήσω; Κανένας λόγος όμως…

Βαρετό και πάλι το βράδυ. Μα ακόμα παίζεται στο φιλικό, το μόνο θετικό με την περίπτωση, αφού εκπέμπουμε σε τελείως διαφορετικές συχνότητες. Κωλοχειμώνας… Λες και δε φτάνει που πέρασε τόσος καιρός κι ακόμα σε βλέπω μπροστά μου, γαμώτο… Αλλά αφού έτσι κι αλλιώς εσύ δεν έρχεσαι, μηνύματα στέλνεις με “ψάχνεις”, είσαι εδώ. Μα από κοντά ποτέ μου δε σε βλέπω. Δεν κρατιέται στα μηνύματα, αλλά κι ο έρωτάς μας δεν ξεθωριάζει.

Άραγε βλέπεις στο πρόσωπό του το δικό μου; Την αγάπη μου στην καθημερινότητά σας; Το’ χω στ’ αλήθεια απορία αν διακρίνεις το Δημήτρη γιατί εμένα με πνίγει το παράπονο. Με’ χεις στοιχειώσει και αυτό δεν αλλάζει. Δεν μπορεί κάποια να το αλλάξει. Χαλασμένος εξαιτίας σου κι ας γνωρίζω ωραίες γυναίκες, περνάνε και δεν ακουμπάνε.

Έβαλα κι άλλη βότκα και συμπλήρωσα κλασικά με λικέρ καφέ, το αγαπημένο μου. Κοίταξα ολόγυρα και το μάτι μου πάλι έπεσε σε ένα δώρο σου…. γαμώτο!

Δημήτρης Γιάννης Μποζαμπαλίδης