Ευτυχισμένος Σεπτέμβριος
Ήταν κιόλας η πρώτη εβδομάδα του Σεπτέμβρη. Η Λυδία χαμογελούσε με τα ανέλπιστα γεγονότα που είχαν συμβεί στη διάρκεια του καλοκαιριού. Όσο θυμόταν πόσο πικραμένη την είχε βρει ο ερχομός της Άνοιξης. Πρώτα με τη διάλυση της προσωπικής της σχέσης και μετά με την απόλυσή της από τη δουλειά. Ήταν τόσο σκληρό να έχει υποστεί όλες αυτές τις σοβαρές ανατροπές, να είναι μόνη, άνεργη και με ελάχιστα χρήματα. Αυτό που ήταν χειρότερο ήταν η έλλειψη προοπτικής για κάποια πρόταση εργασίας. Η Λυδία λυπόταν πολύ και μην έχοντας κάτι άλλο να περιμένει, σκέφτηκε ότι θα της έκανε καλό να επιστρέψει πίσω στην οικογενειακή θαλπωρή του πατρικού σπιτιού.
Επέστρεψε πίσω στη μικρή όμορφη πόλη της. Η αγωνία όμως για το θέμα της δουλειάς και η θλίψη για αποτυχία της σχέσης συνέχιζαν να την ακολουθούν. Πάσχιζε με τα αρνητικά συναισθήματα και προσπαθούσε να βρει τρόπο να τα διαχειριστεί. Σαν από μηχανής Θεός, της ήρθε η σκέψη να δει τα προβλήματα διαφορετικά. Να δει την ευκαιρία για να ζήσει λίγο ξέγνοιαστα και ελεύθερη. Έτσι, απενεχοποιημένα άδραξε το καλοκαίρι της. Καθημερινά, καθιέρωσε ένα συγκεκριμένο τρόπο για να απολαμβάνει την ημέρα της. Σηκωνόταν πολύ νωρίς το πρωί, εφοδιαζόταν με βιβλία, σάντουιτς, καφέδες και νερά και κατευθυνόταν στην παραλία. Εκεί, στα αριστερά, δίπλα από τα βραχάκια, υπήρχε άφθονη σκιά κάτω από το Αλμυρίκι που το θεωρούσε πλέον δικό της. Κατέφθανε και ταχτοποιούσε την ψάθα και τις πετσέτες και τα υπόλοιπα υπάρχοντα της γύρω από τον λεπτό κορμό του. Είχε τοποθετήσει και μεγάλες πέτρες γύρω του σε κύκλο με ένα μικρό κενό μπροστά σαν είσοδο. Κρεμούσε και από τα κλαδιά του ένα μεγάλο μαντήλι που έμοιαζε με κουρτίνα και ένιωθε σαν να ήταν βασίλισσα μέσα στο βασίλειο της. Ξάπλωνε εκεί έκλεινε τα μάτια και οραματιζόταν μόνο όμορφα συναισθήματα και εικόνες. Σηκωνόταν και κολυμπούσε, ξάπλωνε στον Ήλιο η στη σκιά, διάβαζε και απολάμβανε τα μικρά απλά πράγματα που άλλοτε τα προσπερνούσε. Η κάθε ημέρα ήταν ομορφότερη από την προηγουμένη και έτσι ζούσε το υπέροχο καλοκαίρι της.
Μια μέρα πηγαίνοντας προς το δέντρο της, σκόνταψε πάνω σε κάτι. Σκύβοντας είδε ένα δερμάτινο ανδρικό πορτοφόλι. Η Λυδία κοίταξε γύρω της μα δεν υπήρχε κανείς εκεί κοντά. Μάζεψε το πορτοφόλι και όταν τέλειωσε με το αράδιασμα, το πήρε στα χέρια της και το έψαξε. Βρήκε δυο κάρτες πιστωτικές μαζί με τα pin, εννέα χαρτονομίσματα των πενήντα ευρώ και επτά των είκοσι. Ταυτότητα, προφανώς του ιδιοκτήτη και επαγγελματικές κάρτες. Αμέσως αποφάσισε να τηλεφωνήσει στον αριθμό που διάβασε στις κάρτες. Ο ιδιοκτήτης του πορτοφολιού απάντησε και η Λυδία του εξήγησε. Αυτός ευγνώμων, της είπε ότι θα πήγαινε κατευθείαν εκεί.
Ο Άρης θυμήθηκε τη διαδρομή που είχε κάνει νωρίς το πρωί και με τις οδηγίες της Λυδίας κατευθύνθηκε στο σημείο που ήταν εκείνη. Μόλις έφτασε την ενημέρωσε για τη δουλειά του που ήταν τοπογράφος μηχανικός. Το πρωί είχε περάσει από το συγκεκριμένο σημείο πηγαίνοντας να μετρήσει ένα οικόπεδο. Το πορτοφόλι θα είχε πέσει όταν έχασε για λίγο την ισορροπία του παραπατώντας στα χαλίκια. Η Λυδία, του το επέστρεψε και ο Άρης εντυπωσιάστηκε από την τιμιότητα και το ήθος της. Την ρώτησε όσο πιο ευγενικά μπορούσε, περισσότερα πράγματα γι αυτήν. Όταν του είπε ότι είναι άνεργη εδώ και τρεις μήνες, αυτός της πρότεινε μια θέση εργασίας στο γραφείο του. Πραγματικά υπήρχε μια θέση γραμματέως, μιας και η προηγούμενη κυρία είχε φύγει. Η Λυδία δεσμεύτηκε να αρχίσει δουλειά από την επόμενη κιόλας ημέρα.
Την επόμενη μέρα, νωρίς το πρωί, η Λυδία ανέλαβε τα νέα της καθήκοντα. Αν και η δουλειά δεν είχε κάτι για να τη συναρπάσει δεν της ήταν και αποκρουστική. Σκεφτόταν μόνο τα θετικά και εστίαζε στα καλά σημεία. Μετά από μια εβδομάδα η ζωή της έγινε συναρπαστική όταν ανακάλυψε ένα σημαντικό άντρα που δεν ήταν άλλος από τον αδελφό του εργοδότη της. Ήταν ένας όμορφος και ευγενικός νεαρός κύριος ο οποίος δήλωνε καταγοητευμένος από την παρουσία της. Σε λίγες ήμερες από τη γνωριμία είχε ξεκινήσει και επίσημα το φλερτ μεταξύ τους. Η Λυδία ένιωθε ήρεμη, χαρούμενη και απόλυτα εναρμονισμένη με τη νέα της ζωή. Τώρα χαμογελούσε γιατί όλα είχαν αλλάξει προς το καλύτερο. Η αισιοδοξία της στους δύσκολους καιρούς είχε σταθεί ασπίδα προστασίας και πηγή δημιουργικής έμπνευσης. Άξιζαν τα αδιέξοδα και είχαν λόγο ύπαρξης γιατί την οδήγησαν στην αληθινή ευτυχία.
Παρασκευή Φωτοπούλου
Αγαπώ να διαβάζω και ειδικά Ελληνική Μυθολογία όταν έχω ελεύθερο χρόνο ασχολούμαι με την συγγραφή κειμένων.
