Τις καλύτερες ημέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμα!

Σήμερα θα γράψω για εσένα. Γιατί είσαι ό,τι ομορφότερο. Και θέλω όλοι να το ξέρουν. Ίσως αρκετές φορές σου έχω γράψει τι νιώθω για εσένα σε ένα κομμάτι χαρτί… σε μια κάρτα… σε ένα πόστερ… νομίζω όμως ότι πρέπει να αποτυπωθεί και με αυτή τη μορφή και ας έχω χρόνια να καταπιαστώ… και ας μην εκτιμηθεί. Δεν πειράζει.

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω, η αλήθεια είναι. Γιατί όλα αυτά που θέλω να σου πω είναι πολλά. Κάθε φορά βασικά θέλω να σου πω πολλά και τις τελευταίες φορές όλο και κάτι ξεχνάω και όλο και κάπως αλλιώς καταλήγει η κουβέντα. Απόψε όμως θέλω να σου πω ατόφια όλα όσα νιώθω και αυτό όχι για να σε επηρεάσω, απλά και μόνο επειδή θέλω να δεις τι είσαι για εμένα… γιατί δεν είσαι ένα λάθος. Και δεν είμαι επίσης ένα λάθος. Και ας έχω πληγωθεί, αρκετά, και ας σε έχω πληγώσει…

Λάθη όλοι κάνουμε. Ουδείς αλάνθαστος, να ξέρεις. Δυστυχώς ή ευτυχώς, είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες και συναισθήματα, που συχνά είναι και τόσο δυνατά που δεν τα ελέγχουμε, και φυσικά κανένας μας δεν έχει έρθει με εγχειρίδιο χρήσης για αυτή τη ζωή. Θα επιθυμούσα να είσαι ξεκάθαρος όταν γίνονται όμως λάθη, ώστε να μπορέσω να τα διορθώσω τη στιγμή που γίνονται και συμβαίνουν.

Γενικότερα, πολλά θα επιθυμούσα, αλλά μια σχέση τη δημιουργούν δύο άνθρωποι που φυσικά είναι ανόμοιοι μεταξύ τους, για αυτό και προκύπτουν διαφορές. Και αυτοί οι δύο άνθρωποι δημιούργησαν κάτι πολύ δυνατό. Και είμαι περήφανη για αυτό. Γιατί κατέρριψες πολλά τείχη μου και με έκανες να αισθανθώ πράγματα που δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν μέσα μου…

Ο έρωτας όμως ξυπνά και ανασφάλειες, μάτια μου, κατεβάζει τις ασφάλειές μας και σπέρνει καταστροφή. Για αυτό είναι και ανεξέλεγκτος. Επίσης, θέλει διαύγεια για να δεις πού κατοικεί η ευτυχία σου. Η ζωή, γενικά αν το παρατηρήσεις, είναι ένας στίβος μάχης με έπαθλο την ευτυχία. Το δικό μου, προσωπικό έπαθλο, για εμένα είσαι εσύ. Εσύ, η αγκαλιά σου, οι στιγμές μου μαζί σου… Τα πάντα μαζί σου! Τα πάντα τριγύρω σου.

Όπως είχε πει άλλωστε και ένας μεγαλύτερος και σοφότερος: «Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια… Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια». Όταν μου λες «έλα εδώ» και μου δείχνεις τα πόδια σου για να κάτσω και να με κρατήσεις αγκαλιά και να δέσω τα χέρια μου γύρω από το λαιμό σου… Αυτό για εμένα είναι η μεγαλύτερη ευτυχία μέσα στη μέρα μου!

Το ξέρεις; Δεν πιστεύω ότι ήσουν τύχη. Εσύ για εμένα δεν προέκυψες. Ήσουν από πάντα προορισμός μου. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι εγώ και εσύ συναντηθήκαμε τυχαία εκείνο το βράδυ και τα βλέμματά μας ενώθηκαν. Θα ερχόσουν έτσι και αλλιώς. Ακόμη και αν εκείνη την ημέρα δεν είχα βγει από το σπίτι. Ίσως κάπου αλλού εσένα να συναντούσα και πάλι. Γιατί εσένα περίμενα. Δε χρειάστηκαν πεφταστέρια και ευχές για να ξεκινήσει το δικό μου παραμύθι… χρειάστηκε μόνο ένα βλέμμα.

Δε βολευόμουν πουθενά, ξέρεις, γιατί κανείς δεν ήταν εσύ. Και ποτέ δε θα είχα βολευτεί μέχρι σήμερα, αν εκείνη τη μέρα δε σε είχα δει. Θα έμενα ακόμη να περιμένω την άφιξή σου στη ζωή μου. Όλοι πέρασαν, έδωσαν και πήραν, πλήγωσαν και πόνεσαν, θύμωσαν και μετάνιωσαν. Κι εγώ πέρασα από εκείνους, έδωσα και πήρα, πλήγωσα και πόνεσα, θύμωσα και προς στιγμή μετάνιωσα. Αλλά από τότε που ήρθες εσύ, δε μετανιώνω για τίποτα. Γιατί όλα όσα έζησα με κάνουν σήμερα έναν άνθρωπο ικανό να σου δώσω την αγάπη που αξίζεις. Να μπορώ να κοιμηθώ με εκείνη τη γαλήνη στο βλέμμα και στο νου μου, ότι έχω φυλάξει για σένα όλη την ευτυχία που αξίζεις.

Να ξέρω ότι κάθε φορά που με κοιτάς στα μάτια, βλέπεις τον κόσμο που έχω φτιάξει για εμάς και μόνο. Να νιώθω πως όταν αγγίζεις το κορμί μου καταλαβαίνεις πως τις πληγές μου τις γιάτρεψαν τα χάδια σου. Σε λέω ζωή της ζωής μου γιατί είσαι η ευτυχία μου. Γιατί χαμογελάω όταν χαμογελάς και χαμογελάς όταν χαμογελάω.

Ήθελα να σου πω ακόμη, ότι είμαι δύσκολος άνθρωπος. Έχω επίγνωση. Κι εγώ έχω τα δύσκολά μου και εσύ τα δικά σου. Μόνο που θα ήθελα να βάζαμε ξανά ένα «μαζί», και να τα κάναμε όλα πιο εύκολα και πιο απλά. Το μόνο που χρειάζεται άλλωστε για να συνεννοηθούν δύο άνθρωποι, είναι να το θέλουν. Πραγματικά.

Και ναι, σου ζητάω μια δεύτερη ευκαιρία. Δεν είναι κατακριτέο… και εσύ κάποτε ζήτησες. Το αν την αξίζω ή όχι είναι στη δική σου κρίση και στα δικά σου θέλω… αλλά θέλω να σου ζητήσω μια χάρη. Μην προδικάζεις τη δεύτερη ευκαιρία χωρίς να την έχεις γευτεί και χωρίς να έχεις περάσει το κατώφλι της. Γιατί την ευκαιρία πρέπει να τη δώσεις με την καρδιά σου και να πιστέψεις σε αυτήν!

Δεν ζητάω πολλά… Ζητάω μονάχα λίγη αγάπη σε έναν κόσμο που δεν ξέρει πώς είναι και την καταστρέφει μόλις τη βρει.  Ξέρω πως έφταιξα, και πού έφταιξα. Και όσες συγνώμες και να πω μονάχα καραμέλα γίνονται. Δες όμως στην πράξη τι γίνεται. Καλά τα λόγια, αλλά οι πράξεις μετράνε και αυτές μένουν τελικά.

Είμαι εδώ και σε αγαπάω.. Αυτό δε σημαίνει κάτι για εσένα; Εκ του αποτελέσματος, δεν ξέρω τι είμαι εγώ για εσένα. Δεν ξέρω τι αξία έχω για εσένα και δεν ξέρω τι μπορεί να νιώθεις για εμένα. Σίγουρη νιώθω μονάχα για το τι αισθάνομαι εγώ. Έτσι λοιπόν δεν ξέρω καν αν όλο αυτό είναι αμοιβαίο. Μέσα μου εύχομαι να είναι γιατί σημαίνεις πολλά για εμένα…

Και θέλω επίσης να σου πω ότι δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι και δεν υπάρχει λόγος να έχεις ανασφάλειες. Ξέρω ότι το κάνεις, αλλά όπως σου έχω πει… αδίκως. Δε ζητιανεύω την εμπιστοσύνη σου. Είμαι εδώ για να την αξίζω. Και δε θέλω να σε κάνω να φοβάσαι. Θέλω να σου δείξω πως ότι φοβάσαι δεν είμαι εγώ. Γιατί εγώ είμαι μόνο δικιά σου. Και ιδού η απόδειξη… ακόμα.

Επιπλέον, ευχαριστώ… Δεν ξέρω πόσα «ευχαριστώ» θα ‘πρεπε να πω, δεν μπορώ να βάλω σε λογική σειρά όλα αυτά για τα οποία σου είμαι ευγνώμων. Μου άλλαξες τη ζωή και δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο τυχερό θεωρώ τον εαυτό μου που σε έχω στη ζωή μου… και πόσο άτυχο όταν δεν σε έχω… Όταν δεν έχω το χαμόγελό σου. Όταν δεν έχω τα γλυκόλογά σου. Όταν δεν έχω τα χάδια σου. Όταν δεν έχω τη στήριξη σου σε ό,τι κάνω. Όταν δεν έχω τις συμβουλές σου. Και ιδίως όταν δεν έχω την αγκαλιά σου να με φυλακίσει και να κάνει τα πάντα να περάσουν…

Θυμάμαι κάθε μέρα μαζί σου. Κάθε μία μέρα από όλες αυτές. Την ημέρα που μου είπες ότι έχεις το πιο όμορφο κοριτσάκι σε ολόκληρο τον κόσμο. Την ημέρα που μου είπες ότι μοιάζω με νεραϊδάκι. Την ημέρα που μου είπες ότι είσαι τυχερός που με βρήκες. Την ημέρα που μου είπες πρώτη φορά “σ’ αγαπώ”. Την ημέρα που έκλαψα και μου είπες ότι δε θες να με βλέπεις να κλαίω γιατί σε στεναχωρώ. Τις ημέρες αλλά και τις νύχτες που μου θύμιζες να κάνω τις εισπνοές μου. Την ημέρα που μου είπες να σου χαρίσω ένα χαμόγελό μου. Την ημέρα που μου είπες ότι είμαι η μια σου. Την ημέρα που με είπες γοργονίτσα σου. Την ημέρα που με είπες αγγελάκι σου.
Την ημέρα που μου είπες ότι θες να γίνω η μητέρα των παιδιών σου (έστω ναι και για πλάκα). Την ημέρα που μου είπες ότι δε με χορταίνεις. Την ημέρα που μου είπες ότι θες να χαζεύεις τα μάτια μου. Την ημέρα που βρήκες την πράσινη πέτρα που μοιάζει με τα μάτια μου και όπως είπες… “ρουμπίνια”.
Την ημέρα που μου είπες οτι εισαι ερωτευμένος μαζι μου. Τις ημέρες που με λες πριγκιπέσα σου. Τις ημέρες που με λες “μωράκι του ουρανού”.

Την ημέρα που με είπες “ζουράπι” σου (άγνωστη λέξη). Την ημέρα που με είπες ζαρκάδι σου. Την ημέρα που με είπες νενέλι σου. Την ημέρα που με είπες ζαργάνα σου. Όταν με λες ψυχή της ψυχής σου, καρδιά της καρδιάς σου και γλυκιά παρηγοριά σου. Την ημέρα που με είπες γυνή σου. Την ημέρα που με είπες Μοσχοφίλερο σου. Την ημέρα που με είπες μπιχλιμπίδι σου. Την ημέρα που με είπες μπουρμπουλήθρα σου. Την ημέρα που με είπες γυναικάρντα σου. Την ημέρα που με είπες μπουμπουκάκι σου. Την ημέρα που με είπες γυναικομαγνήτη σου.

Και τόσες ακόμη… Και να ξέρεις, τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε… ακόμη… Εύχομαι να με αφήσεις να στις δείξω, και να γίνουμε ένα… Ξανά. Σ’ αγαπάω και να νιώθεις σίγουρος για αυτό, η Νίνη σου.

Ειρήνη Τσικρίκα