Γιατί τελικά, στη ζωή αγαπάς το δέντρο που σου δίνει οξυγόνο
Δένεσαι τόσο πολύ με τους ανθρώπους που χάνεις τη ζωή αναλύοντας πράγματα.
Όλοι κρύβουν μέσα τους σκοτάδια και εσύ αναλώνεσαι να τα βγάλεις στην επιφάνεια.
Κουνάς το δάχτυλο και μαλώνεις με όποιον σου κρύβεται λες και μπορείς εσύ να τους αλλάξεις.
Αν σου έβαζα το δίλημμα να συγχωρέσεις και να μείνεις, ή να ξεχάσεις και να φύγεις, τι θα διάλεγες;
Εγώ πάντως Θεός δεν είμαι για να συγχωρώ, οπότε θα ξεχνούσα και έφευγα.
Κάνει θόρυβο βέβαια η απόσταση και σε ξεκουφαίνει, αλλά όσο προχωράς τόσο μειώνεται.
Αργά ή γρήγορα το μυαλό αρχίζει να ξεχνάει αυτά που δε στάθηκαν ικανά να το παγιδέψουν και γυρίζει σελίδα.
Το άπειρο εσωτερικό του θα βρει τρόπο να βγει από την άβυσσο.
Θα προχωρήσει και θα καταγράψει νέα συμβάντα που θα του χαρίσουν λαμπερά χαμόγελα και αναπόφευκτα θα το σαγηνέψουν.
Χωρίς επικοινωνία ξεθωριάζει η θύμηση και οι εικόνες γίνονται ασπρόμαυρες.
Γιατί τελικά στη ζωή αγαπάς το δέντρο που σου δίνει οξυγόνο.
Τα καμένα τα ξεριζώνεις για και φυτέψεις καινούρια αφού η στάχτη τους σου έφραξε την ανάσα.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
