Πότε μεγάλωσα;
Θαρρώ πως μεγάλωσα σε μία νύχτα. Έχω από το πρωί που κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Δε λέω να ξεκολλήσω τα βλέμμα μου από πάνω μου. Είναι σαν να βλέπω έναν άγνωστο άνθρωπο απέναντί μου. Πότε άλλαξα τόσο, δεν το κατάλαβα. Ευελπιστώ να είναι ένα όνειρο όλο αυτό, αλλά δεν είναι. Εγώ είμαι απέναντί σ’ αυτόν τον άκαρδο καθρέφτη. Και δεν είναι το πρόβλημα οι ρυτίδες μου. Όχι, σε καμία περίπτωση. Ούτε οι ζάρες που βλέπω στο λαιμό μου. Είναι που έφτασα εδώ που είμαι, δίχως να το καταλάβω. Δίχως να γεμίσω τη ζωή μου, με πολύτιμες στιγμές.
Έφυγαν τα χρόνια μου χωρίς να έχω κάνει κάτι σημαντικό. Χωρίς να έχω δημιουργήσει κάτι δικό μου. Με προσπέρασαν οι μήνες χωρίς να έχω κάνει τα όνειρά μου πραγματικότητα. Αυτό με στεναχωρεί. Όχι που μεγαλώνω. Ίσα ίσα, ευλογία είναι αυτό, αλλά που δεν έζησα τη ζωή μου όπως την επιθυμούσα. Πίστευα πως έχω καιρό. Έκανα υπομονή σε ό,τι μου στένευε τα θέλω μου. Θα περάσει, έλεγα. Μα έλα που δεν περνούσε. Αντίθετα, τα νιάτα μου έφυγαν σαν νερό που κυλάει σε μια πηγή. Και πάλι δε μ’ ενοχλεί ούτε αυτό. Αλλά είναι που θα φύγω και δε θα νιώσω αυτή την αγάπη που όλοι λένε. Αυτό τα σκιρτήματα στην καρδιά όταν σε αγγίζει το άλλο σου μισό.
Είναι που δεν κράτησα δίπλα μου φίλους. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Είναι που δεν έκανα εκείνο το ταξίδι που τόσο λαχταρούσα. Είναι που έπαψα να μ’ αγαπώ και σαν ξεχασμένος επιβάτης του τρένου δεν κατέβαινα στο σταθμό που ήθελα. Έχασα την ωραιότερη διαδρομή της ζωής μου. Ξέχασα πως είναι να έχω τον εαυτό μου σε προτεραιότητα. Μα είμαι εδώ ακόμη. Συνεχίζω να με κοιτώ. Ναι, θα τολμήσω να κάνω κάτι και για μένα. Θα ξεκινήσω να μ’ αγαπώ και θα κάνω χατίρια σε μένα. Έχω να ζήσω πολλά ακόμη… αρκεί να ξεκινήσω από τώρα.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
