Με Πόσα Ποδάρια Μπορείς να Πορευτείς;
Της Λευκοθέας Μαρίας Γκολγκάκη
Τι όμορφο που είναι το περπάτημα! Σου δίνει την αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας, ηρεμίας και επαφής με τις σκέψεις σου. Αρκεί να μην το κάνεις αναγκαστικά επειδή δεν έχεις αυτοκίνητο. Περπατάς, περπατάς, λοιπόν και συνήθως ο δρόμος δεν είναι μια ατελείωτη ευθεία. Θα πρέπει να στρίψεις, να ανέβεις, να κατέβεις και όταν βρεθείς σε διχάλα, να διαλέξεις την κατεύθυνση που θα πάρεις.
Δες όμως που κάπου, σε αυτό το σημείο εύχεσαι να ήσουν σαρανταποδαρούσα και να είχες την ευκαιρία να διανύσεις πολλά και διαφορετικά μονοπάτια ταυτόχρονα. Το ορθό του πράγματος βασίζεται σε καθαρά υποκειμενική αντίληψη. Θες να βαδίζεις σε παράλληλους δρόμους, ή οι δρόμοι αυτοί να είναι άσχετοι μεταξύ τους ως προς το έδαφος που πατάς και τον τελικό προορισμό; Όσο όμως και να πιστεύεις το αντίθετο, ο προορισμός δεν μπορεί παρά να είναι μονάχα ένας. Εκτός εάν χωρίσεις τον εαυτό σου και δώσεις από ένα σου κομμάτι σε κάθε ποδάρι, οπότε και το καθένα από αυτά θα καταλήξει αλλού.
Όμορφο συναίσθημα, δηλαδή το να έχεις την ικανότητα να περάσεις από πολλές διαδρομές και σε κάθε μία να ανακαλύψεις καινούρια πράγματα. Εύκολο εάν χρονικά συμπίπτουν με διαφορετικές στιγμές της ζωής σου, δύσκολο όταν γίνονται όλα στη γραμμή του τώρα σου. Τα πόδια πονάνε από την εναλλαγή του ρυθμού βαδίσματος αφού λογικά το κάθε μονοπάτι έχει ποικίλες απαιτήσεις. Το κορμί κουράζεται καθώς και οι καιρικές συνθήκες επιδεινώνουν την κατάσταση αφού στον ένα δρόμο επικρατεί κρύο, στον άλλο ζέστη, στον επόμενο ρίχνει χαλάζι και σε κάποιον άλλον ο καύσωνας σε κάνει να ιδρώνεις και να σκας.
Δύσκολο, το είπα και στην αρχή. Γιατί κάπου στα μισά του δρόμου υπάρχει η φωτεινή επιγραφή που αναβοσβήνει και σου καίει τα σωθικά. «Για να γυρίσεις πίσω, πρέπει πάλι να διανύσεις την ίδια απόσταση». Το αρχικό ερώτημα παραμένει; Με πόσα ποδάρια μπορείς να πορευτείς;
Ονομάζομαι Λευκοθέα Μαρία Γκολγκάκη και ζω στην Αθήνα. Γράφω γιατί δε νιώθω εγώ όταν κάνω το αντίθετo.
